முன்னுரை

கடந்த இரண்டாண்டுகளாக சென்னை பல்கலைக்கழகத்தில் M.A பட்டப்படிப்பாக ஸ்ரீ உ வே டாக்டர் ம.அ. வெங்கட க்ருஷ்ணன் ஸ்வாமியிடம் தமிழ் வேதமாகிய ஸ்வாமி நம்மாழ்வார் அருளிச்செய்த திருவாய்மொழி பயின்று முடித்த அடியேன் ஆழ்வாரின் பகவத் குணானுபவத்திலும், ஆழ்வார் தரும் நம் ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸம்ப்ரதாய விளக்கங்களிலும் முற்றிலுமாக ஈர்க்கப்பட்டுவிட்டேன்.

இந்த பகவத் விஷயத்தை நம் ஸம்ப்ரதாயத்தில் ருசி உள்ள மற்றோரும் தெரிந்துகொள்ள வேணும் என்கிற சீரிய நோக்கத்துடன் அடியேனால் தொகுக்கப்பட்ட இத் திருவாய்மொழி ஸாரத்தை எல்லா ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களோடும் பகிர்ந்து கொள்வதில் பேரானந்தம் அடைகிறேன்.

இங்கு ப்ரசுரிக்கப்பட்டுள்ளது திருவாய்மொழியின் முதல் 500 பாசுரங்களின் ஸாரமே. மீதமுள்ள பாசுரங்களின் ஸாரம் இங்கு படப்படியாக சேர்க்கப்படும்.

இத்தொகுப்பு முழுக்க முழுக்க ஸ்ரீ உ வே மஹா வித்வான் காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமி எழுதிய விளக்க உரைகளை அனுகரித்து எழுதப்பட்டது.

ஸ்ரீ உ வே வித்வான் வெங்கட க்ருஷ்ணன் ஸ்வாமிக்கும் ஸ்ரீ உ வே மஹா வித்வான் காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிக்கும் அடியேனின் அநந்த கோடி ப்ரணாமங்கள்.

தாஸன்
ரகுநாதாசார்யன்
M.A. [Divya Prabandham]
University of Madras

அவதாரிகை

திருவாய்மொழி என்றால் மேன்மையுடைய வாயினால் சொல்லும் சொற்களாலாகிய நூல் என்பது பொருள். இது ஸ்வாமி நம்மாழ்வார் அருளிச்செய்த நான்கு ப்ரபந்ரங்களுள் நான்காவதான சரமப்ரபந்தம். இது ஸாமவேத ஸாரமாகும்.

ஆழ்வார் இப்ரபந்தத்திலே நமக்காக, நாம் உஜ்ஜீவிப்பதற்காக பல பல அத்யத்புதமான விஷயங்களை ஆயிரத்துக்கு மேற்பட்ட பாசுரங்களில் கூறியிருக்கிறார். அவருக்கு ஒவ்வொரு அனுபவம் ஏற்படும் போதும் அதை பாசுரமாக வெளியிட்டுள்ளார்.

ஆழ்வார் சொல்வதாவது,

மக்களில் பெரும்பாலோர் நமக்குச் சோறில்லையே, தண்ணீரில்லையே, துணிமணியில்லையே!’ என்று குறைபடுவார்களேயொழிய தமக்கு ஆன்மீக ஞானம் இல்லையே என்று குறைபடுவதில்லை.

அதனாலேயே கண்ணபிரான் உலகமெல்லாம் அறியும்படி அர்ச்சுனனை வ்யாஜமாக்க்கொண்டு पार्थो वत्सः सुधीर्भोक्ता दुग्धं गीतामृतं महत् என்று பார்த்தனுக்குமட்டுமல்லாமல், அறிவினால் தமக்கு குறைவு இருக்கிறது என்ற ஞானமும் இல்லாத உலக மக்களுக்கு நெறியெல்லாம் சொல்லி பகவத் கீதையை அவர்கள் உஜ்ஜீவிக்க உபதேசித்தான். - திருவாய்மொழி 4.8.6

பெருமானிடம் நமக்குள்ள பக்தி பரிணமிப்பதற்கு நமக்கு ஸம்ப்ரதாய ஞானம் ஏற்படவேண்டியது மிகவும் அவச்யம். நாம் ஸம்ப்ரதாய ஞானம் பெற நாம் முதலில் அர்த்த பஞ்சகத்தை அறிய வேண்டும். இந்த அர்த்த பஞ்சகம் ஐந்து விஷயங்களை நமக்கு போதிக்கிறது. அவையாவன

1. எம்பெருமானின் ஸ்வரூபம்
2. நம் ஸ்வரூபம்
3. நம் லக்ஷ்யம் என்ன
4. நம் லக்ஷ்யத்தை அடையும் வழி என்ன
5. நாம் நம் லக்ஷ்யம் அடைய தடைகள் யாவை

மேற்சொன்னவைகளுக்கு விடைகளாவது,

1. ஸ்ரீமன் நாராயணனே பரம் பொருள், வேறு தெய்வமில்லை என அறியவேணும்
2. எம்பெருமானுக்கும் அவன் மெய்யடியார்க்கும் நாம் அடிமை என உணரவேணும்
3. பெருமானின் திருவடிகளில் அடிமை செய்கையே நம் லக்ஷ்யம் என அறியவேணும்
4. எம்பெருமானை அடைய அவன் திருவடிகளே நமக்கு உபாயம் என உணரவேணும்
5. அவனை அடைய நம்முன் இருக்கும் தடைகளை அறுக்க வேண்டும் என உணரவேணும்

ஆகவிப்படி அர்த்த பஞ்சகத்தை உணர்ந்து தெளிவு பெற்று பேதமை தீர்ந்தாலேயே நாம் நம் பக்தியை சரிவர செய்யமுடியும். - திருவாய்மொழி 4.7.7

இதை கருத்தில் கொண்டு, இத் திருவாய்மொழி ஸாரம் என்னும் தொகுப்பை கீழ்க்கண்ட தலைப்பகளில் நாம் அணுகுவோம்.

1.1. எம்பெருமானின் ஸ்வரூபம் - அத்யாயம் 1
1.2. பெருமானை அடைய ஆழ்வாரின் ப்ரார்த்தனைகள்-அத்யாயம் 2
1.3. பெருமானை அடைய ஆழ்வாரின் துடிப்பு - அத்யாயம் 3

2. நம் ஸ்வருபம் - அத்யாயம் 4
3. நம் ஸ்ரீவைஷ்ணவ லக்ஷ்யம் என்ன - அத்யாயம் 5
4. நமது லக்ஷ்யத்தை அடையும் வழி - அத்யாயம் 6
5. நமது லக்ஷ்யம் அடைய தடைகள் யாவை - அத்யாயம் 7


இத் திருவாய்மொழியை அறிய விரும்புவோர் இங்கு தொகுத்தளிக்கப்பட்டுள்ள திருவாய்மொழியின் ஸாரத்தை படித்து பயனடைவார்கள் என நம்புகிறேன்.

அவர்களின் வசதிக்காக இங்கு தொகுத்து அளிக்கப்பட்டுள்ள விஷயங்களுக்கு அருகில் திருவாய்மொழி பாசுரத்தின் எண்ணும் முடிந்தவரை குறிக்கப்பட்டுள்ளது.


ரகுநாதாசார்யன்

1. எம்பெருமானின் ஸ்வரூபம்

1.1 எம்பெருமானின் திருமேனி ஸௌந்தர்யம்

1. முடிச்சோதியாய் ஒளி படைத்த கிரீடத்தை தரித்தவன்
2. அப்போதலர்ந்த செங்கமலங்கள் போன்ற திருக்கண்களை உடையவன்
3. சிவந்து கனிந்த அதரங்களை உடையவன்
4. செம்பவளப்பெட்டியிலே முத்துக்கள் வைத்தாற்போல பற்களை உடையவன்
5. திவ்யமான ஒளியுடைய செம்பொன் திருமேனி கொண்டவன்
6. திவ்ய பீதாம்பரத்தை தரித்தவன்
7. பொன் நிறமுடைய மலர்மகளை திரமார்பில் உடையவன்
8. தன் நாபி கமலத்தில் பிரமனை அமர்த்தியுள்ள பத்மநாபன்
9. நீங்கிய இடத்தை ருத்ராதி தேவர்களுக்குக் கொடுத்தவன்
10. நான்கு திருக்கைகளில் சங்க சக்ராதி திவ்ய ஆயுதங்கள் தரித்தவன்
11. பஞ்சாயுதங்களையே ஆபரணமாகக்கொண்டவன்
12. யக்ஞோபவீதம், திருவாபரணங்கள், அழகிய ஹாரங்கள் அணிந்தவன்
13. திருத்துழாய் மாலையை விரும்பி அணிந்தவன்
14. செந்தாமரையை தோற்கடிக்கும் கழல்களுடைய பத்மபாதன்
15. நம் துயர் தீர்க்கும் ஜோதிமயமான திருவடிகளை உடையவன்
16. தேவிமார்கள் பாத ஸேவை செய்ய சயனித்து இருப்பவன்

17. சுடர் மிகு மரகத மலை போன்ற அழகுத் தோற்றம் உடையவன்
18. சூர்யனும் மங்கும்படியான தேஜோமயமான தேவதேவன்

19. வேதாத்மாவான கருடனை தன் வாகனமாகக்கொண்டவன்

திருவாய்மொழி 2.5


அவன் மார்வம் திரு இருக்கும் இடம். தாமரை பூவில் பிறந்த பிராட்டி அதைவிட்டு இவன் திருமார்பை பற்றிக்கொண்டு ‘அகலகில்லேன்’ என்று கிடக்கின்றாள்; அவன் கொப்பூழ் பிரமன் இருக்கும் இடம்;. நீங்கினவிடமோ ருத்ரனுடையதாயிருக்கின்றது. 2.5.2

பிராட்டி பிரமன்சிவன் முதலானார் மாத்திர மன்றியே ஸகலலோகங்களும் ஸகலசேதநாசேதநங்களும் அவனைப்பற்றியே நிலைநிற்கின்றன. அவனுள் கலவாதது எப்பொருளுமில்லை. 2.5.3

அமரர்களென்ன, ஸகல சேதன அசேதநப் பொருள்களென்ன எல்லா நாரங்களையும் தன்னுள்ளே வைத்துள்ளதனாலேயே நாராயணனென்னுந் திருநாமம் படைத்தவனானான் 1.3.3

இப்படி தான் ஒரு மரகதமலையோ என்னலாம்படி யிருக்கிறான்.

இப்படிப்பட்ட எம்பெருமான் வாழ்நாள் முழுவதும் அநுபவித்தாலும் கூஷணந்தோறும் புதியனாய்ப் ஸர்வகாலமும் அபூர்வ வஸ்துபோலே பரம போக்யனாய் புதியனாயிருந்து தெவிட்டுகின்றானில்லை; 2.5.4

வானோர்க்கும் மண்ணோர்க்கும் கொள்ளக் கொள்ளக்குறையாத மஹாநிதிபோல * கொள்ளமாளாவின்ப வெள்ளமாய் எப்போதும் அநுபவிக்க உரியனாயிருக்கும் எம்பெருமானை எத்தனைகாலம் அனுபவித்தாலும் த்ருப்தி பிறவாது. 1.7.2

பரமபத்த்திலிருக்கும் பரம் பொருளான இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானுக்கு பலபல விலக்ஷணமான நாமங்களும் ரூபங்களும் உண்டு; .1.3.4

அவனுடைய திருக்குணங்களுக்கும், திருவவதாரங்களுக்கும் திவ்ய சேஷ்டிதங்களுக்கும், வாசகங்களான திருநாமங்களும் பலபல. அவன் ஞானமும் பலபலவே.

கிண்கிணியும் அரையில் தங்கிய பொன்வடமும் பொன்மணியும் தோள்வளையும் குழையும் மகரமும் வாளிகளும் சுட்டியும்” என்கிறபடியே அவன் திருவாபரணங்கள் எண்ணிறந்தவை.

இவனுடைய கண்டுகளிக்கப் பெறுவதான திருவடிவுகளும் பல பல.

நாம் அவனை அனுபவிக்குங் காலத்தில் நம் பஞ்சேந்திரியங்களும் திருப்தி பெரும் விதமும்
கண்டு இன்பம், கேட்டு இன்பம் என்று பலவகைப்பட்டது.

இப்படி எம்பெருமான் நித்ய ஆநந்த த்ருப்தனாய் “தாம் தம் பெருமையறியார்” என்றும் “தனக்கும் தன் தன்மையறிவரியான்” என்னும் சொல்லுகிறபடி எழுந்தருளியிருக்கிறான். 2.5.6

இப்படி வெள்ளை வெள்ளத்தின் மேலே ஒரு பாம்பை மெத்தையாக விரித்து அதன்மேலே கள்ள நித்திரை கொள்கின்றது எங்கள் பெருமானே. 2.5.7

ஆக அத்வைதிகள் சொல்வதுபோல் நம் பெருமான் நிராகார ப்ரம்மம் இல்லை. அவன் திவ்யமங்கள் விக்ரஹத்தை உடையவன். 1.1.1


1.2. எம்பெருமானின் பரத்வம்


எம்பெருமான் நித்யஸூரிகளுக்கு நியாமகன்.
எதிர்நிகழ்கழிவு என்னும் முக்காலங்களிலும் ஒப்புயர்வற்றவன்
ஆனால் கண்களால் காணப்பட முடியாதவன்.
அதேபோல். காதுகளால் கேட்கப்படமுடியாதவன்.
நம் இந்திரியங்களுக்கும் விஷயமாகாதவன்.

மற்ற ஜீவாத்மாக்கள் நம்மால் க்ரஹிக்கப்படுவதுபோல் பரமாத்மா க்ரஹிக்கப்பட முடியாதவன்.

நேராக அவனை அறிய முடியாமையாலே எப்போதும் உபமானந்தாலேயே அறியப்படுபவன். அவனுக்கு ஸமானமானவர்களோ, மேற்பட்டாரோ யாருமில்லை. 1.1.2

இவனிடம் இது இல்லை என்று சொல்ல முடியாதபடி, எல்லாம் தன்னகத்தே கொண்டவன். ஸர்வ லோகத்திலுமுள்ள ஸகல சேதநாசேதநங்களின் ஸ்வரூபம் எம்பெருமானுடைய அதீநம்.

இவற்றின் ஸ்வரூபம் அவனதீதமாயிருக்கையாவது ஸ்ருஷ்டிகாலத்திலே எம்பெருமான்தானே இவற்றையுண்டாக்கியவன்.

எம்பெருமான் எல்லா உலகங்களுக்கும் ஸர்வஸ்வாமி.


1.3. எம்பெருமானே ஸர்வ ச்ருஷ்டிகர்த்தா


ஸ்ருஷ்டியையும் ஸம்ஹாரத்தையும் பிரமனும் சிவனும் செய்வதாக சிலர் நினைப்பது தவறு. 1.1.8

எதுவுமே இல்லாமலிருந்த காலத்திலே முந்துற முன்னம் நான்முகனைப்படைத்து,
நீ வானோர் பலரும் முனிவருமான யோனிகளைப் படையென்றான்- அதாவது, ஸப்த ரிஷிகள் தசப்ஜாபதிகள் ஏகாதச ருத்ரர்கள் த்வாதசாதித்யர்கள் அஷ்டவஸுக்கள் என்றிப்படிச் சொல்லப்பட்டுள்ளவர்களும் விலக்ஷண ஜன்மங்களை யுடையவர்களும் தத்தமது அதிகாரங்கட்கு ஏற்ற ஸ்ருஷ்டி முதலியவற்றை நன்கு அறிந்திருப்பவர்களுமான சிறந்த வ்யக்திகளை நீ படையென்றான். 1.5.3

எல்லாம் ஸ்ருஷ்டித்து பிரமன் ருத்ரன் தேவஜாதிகள் அவர்களுக்கு இருப்பிடமான லோகங்களையும் மூவுலகங்களையும், சேதநவர்க்கங்களையும் ஸ்ருஷ்டித்தது இவனே.

பஞ்சபூதங்களாகிய ஆகாசம் அக்நி வாயு ஜலம் பூமி என்கிற ஸகல பதார்த்தங்களும் எம்பெருமானே. 1.1.7

மூவகைக் காரணமுமாயிருந்து ப்ரபஞ்சஸ்ருஷ்டியை பண்ணினது அவனே
தனிமுதலாகிய மூலப்ரக்ருதியும் அவனே
முக்கட்பிரான் அவனே, திசைமுகன் அவனே,
அமரரும் அவனே, அமரர்கோனும் அவனே.

ஸ்வர்க்கம் மோக்ஷம் முதலிய ஸகல புருஸார்த்தங்களுக்கும், நரகம் முதலிய அபுருஷார்த்தங்களுக்கும், தேவாதி ஸகல ஆத்மவர்க்கத்துக்கும், தாரகனாய்க் காரணபூதனாய், நியாமகனாய், ஸஹகாரி காரணம் நிமித்தகாரணம் உபாதாநகாரணம் என்கிற மூவகைக் காரணங்களும் தானேயாய் நிற்பவன். 2.8.10



1.4. எம்பெருமானின் வ்யாபகத்வம்


ஒருவனைப் பிடிக்க வேண்டி ஊரை வளைவாரைப்போல தம்மை விஷயீகரிப்பதற்காக எங்கும் வியாபித்து ஸர்வாந்தர்யாமியாயிருப்பவன் ஸ்ரீமந்நாராயணன். 1.8.9

எங்கும் பரந்து குளிர்ந்திருந்துள்ள கடலில் நீர்த்திவலைகள்தோறும் வியாபித்திருப்பவன். பூமியிலும் ஆகாசத்திலும் அப்படியே. எம்பெருமான் எங்கும் நீக்கமற வ்யாபித்து இருக்கிறான். 1.1.10

ஸர்வலோகங்களிலுமுள்ள ஸகல பதார்த்தங்களினுடையவும் ஸ்வரூபம் எம்பெருமான் அதீநம். புலப்படும் ஒரு வஸ்துவு மொழியாமல் ஸகல வஸ்துக்களிலும் வியாபித்து அந்தர்யாமியா யிருப்பவன். 1.1.5

ஆனால் ஸகல பதார்த்தங்களோடும் அந்தராத்மாவாயக் கலந்து நின்றானேயாகிலும் அவைகளின் தோஷங்கள், ஸுகதுக்கங்கள் தன்மேல் தட்டப்படாமல் இருப்பவன். 1.1.3

எங்கும் பரந்துள்ள ஒவ்வொரு பொருளிலும் சரீரத்தில் ஆத்மா உறையுமாபோலே மறைந்திருந்து எல்லாவற்றிலும் தனித்தனியே குறைவற வியாபித்திருக்கிறான் எம்பெருமான்.

வஸ்துக்களின் உட்புகுந்து அவைகளை ஒரு வஸ்துவாகவும் ஒரு பெயருடையதாகவும் ஆக்கினவன் இவனே. 1.1.4

அக்னி, இந்திரன், சிவன், பிரமன் முதலிய தெய்வங்களெல்லாவற்றிற்கும் அந்தர்யாமி இவனே. 1.1.5 இவர்கள் எல்லோரையும் நிர்வஹிப்பவனும் அவனே

பிரமன் முதலானார்க்கு இட்ட காரியங்களை அவர்கள் வழியாலே தானே நடத்தியும், தன் தலையில் வைத்துக்கொண்ட காரியங்களையும் தானே நடத்தியும் போகையாலே அவனுடைய தொழில்கள் எங்கும் காணலாயிருக்கும்.2.8.3

ப்ரம்ம ருத்ராதி கடவுளர்களென்ன, ஸகல சேதன ஆசேதனப்பொருள்களென்ன, ஆகிய எல்லாம் தான் என்கிற சொல்லுக்குள்ளே அடங்கும்படி செய்து அதனாலேயே நாராயணனென்னுந் திருநாமம் படைத்தவன். 1.3.3

இங்கு ஒரு ரஸமான விஷயம் தெறிந்துகொள்ளத்தக்கது.

எம்பெருமான் எங்கும் நீக்கமற வ்யாபித்து இருக்கிறான் என்று ப்ரஹ்லாதாழ்வான் சொன்னதை இரணியன் நம்பவில்லை. அதை சோதிக்கப்போய் அவன் மாண்டான் என்பது ஜகத் ப்ரஸித்தம்

வேறேயொரு தூணிலிருந்து நரசிங்கமூர்த்தி தோன்றினால், முன்னமே ஒரு நரசிங்கத்தை உள்ளே வைத்து நாட்டிய தூண் அது என்று சொல்லிவிடக் கூடுமாகையாலே, அந்த வார்த்தைக்கு இடமில்லாதபடி, அந்த இரணியன் தானே நாட்டிய தூணிலிருந்தே திருமால் நரசிங்கமாய்த் தோன்றினானென்பதும்,

வேறு யாரேனும் கையால் தட்ட அத் தட்டியவிடத்திலிருந்து தோன்றினால் ‘அவர் தம் கையில் நரசிங்கத்தை அடக்கிக் கொண்டு வந்து தூணிலே பாய்ச்சினார்” என்று சொல்லிவிடக் கூடுமாகையாலே, அந்த வார்த்தைக்கு அவகாசமில்லாதபடி அவ்விரணியன் தானே தன் கையால் தட்டினவளவில் திருமால் தோன்றினானென்பதும்,

அவன் ஓரிடத்தில் தட்ட மற்றோரிடத்திலிருந்து நரசிங்கம் தோன்றினால் ‘எங்குமுளன்’ என்று ப்ரஹ்லாதன் செய்த பிரதிஜ்ஞை தவறி ‘நீ சொல்லுகிறவன் இங்கில்லை’ என்று இரணியன் செய்த பிரதிஜ்ஞை நிலை நிற்குமாகையாலே, அதற்கு இடமில்லாதபடி அவன், தட்டின இடத்திலிருந்தே திருமால் தோன்றினானென்பதும்,

அவன் தட்டினபிறகு சிறிதுபோது கழித்து நரசிங்கம் தோன்றினால் ‘நான் தட்டினபொழுது திருமால் அங்கில்லை’ என்று அவன் சொல்லி, திருமால் எங்கும் எப்பொழுதும் எல்லாப்பொருள்களிலும் உள்ளும் புறமும் வியாபித்திருக்கிற உண்மை நிலையை மறுக்கக் கூடுமாகையாலே, அதற்கு இடம் அறும்படி கர்ப்பம், கரு முதிர்தல், ப்ரஸவித்தல் குழந்தாயாய் ஜனித்தல், பிறகு நாளடைவில் வளர்தல் என்பனவுமில்லாமல், இரணியனைவிட பருத்து வளர்ந்த வடிவையுடையவனாய், அப்பொழுதே தோன்றினனென்பதும்

அங்ஙனம் தோன்றியவிடத்தும் ஹிரண்யன் ஜயசீலனாகவும் நரஸிம்ஹன் பராஜிதனாகவும் நேர்ந்தால், ‘எங்குமுளன்’ என்ற உண்மை நிலைத்தாலும், பரத்வம் ஸித்தியாமற் போய்விடுமாதலால், அங்ஙனமாகாதபடி அக்கொடியவனைத் தவறாது அழித்தனனென்பதும்,

இவைபோன்ற பல விசேஷங்கள் நரஸிம்மாவதாரத்திலே அருமையாக நோக்கத்தக்க விஷயங்களாம்.

ஆகவே எம்பெருமானுடைய வ்யாபகத்வத்திலே ஸந்தேகம் உடையோர் இரணியன் கதையிலிருந்து பெருமான் எங்கும் வ்யாபித்துள்ளான் என்பதில் தெளிவு பெறவேண்டும் என்கிறார் ஆழ்வார். எம்பெருமானுடைய வ்யாபகத்வத்தை நம்பாதவர்கள் இரணியன் அடைந்த கதியையே அடைவார்கள் என்றும் ஆழ்வார் சொல்கிறார். 2.8.9


1.5. எம்பெருமானே ஸர்வ ரக்ஷகன்


ஸர்வ லோகத்திலுமுள்ள ஸகல சேதநாசேதநங்களின் ரக்ஷணமும் அவன் அதீநம்.

பிரளயகாலத்திலே இவற்றையெல்லாம் தன் வயிற்றிலே வைத்து காத்தவன் இவனே. 1.1.4

இவ்வுலகில் ரக்ஷகர்களென்று பேர் சுமப்பவர்கள் பலவகைப்பட்டு இருப்பர்.
ஒருவன் ஒரு வீட்டுக்கு ரக்ஷகனென்றிருப்பன்;
ஒருவன் ஒரு க்ராமத்துக்கு ரக்ஷகனென்றிருப்பன்;
ஒருவன் ஒரு நாட்டுக்கு ரக்ஷக்னென்றிருப்பன்;
ஒருவன் மூவுலகுக்கு ரக்ஷகனென்றிருப்பன்
ஒருவன் பதினாலுலகுக்கும் ரக்ஷ்கனாயிருப்பன்,

இந்த வ்யக்திகளில் எம்பெருமான் அந்தராத்மாவாய் நின்று நடத்துகையாலேயே இந்த ரக்ஷணங்கள் நடக்கின்றன. இவனுடைய அநுப்ரவேசமின்றி ஒருவராலும் ஒரு ரக்ஷணமும் பண்ண முடியாது. ஸம்பத்துக்களைச் சேமித்துக் கொடுப்பதிலும் ஆபத்துக்களைத் தவிர்த்தொழிப்பதிலும் எம்பெருமானுக்கன்றி மற்றொருவற்கும் சக்தியில்லை.

சேதநர்களினால் ஆச்ரயிக்கப்படும் மற்ற தெய்வங்கள் எம்பெருமான் தங்களிடத்தில் உள்புகுந்த்தனால்தான் தாங்கள் பலனளிக்கத் திறமை பெறுகிறார்கள்.

ஆக உலகத்தில் நடக்கிற ரக்ஷணத் தொழில் யாவும் எம்பெருமானுடையதே.

அக்னி, இந்திரன், சிவன், பிரமன் முதலிய இதர தெய்வங்களைக்குறித்து வழிபாடுகள் செய்து அவரவர்கள் தாம் தாம் கோரிய பலன்களைப் பெறுவதாகக் கண்டாலும் அதுவும் எம்பெருமான் தானே அத்தெய்வங்களுக்கு உள்ளீடாக இருந்து நடத்துகிற ரக்ஷணமே. அத்தெய்வங்களே ஸ்வதந்திரமாகச் செய்துவிடுகிற ரக்ஷணமன்று. 1.1.5

மகாப்ரளய காலத்திலே மண்ணாடும் விண்ணாடும் வானவரும் தானவரும் மற்றுமெல்லாம் விழுங்கி வயிற்றில் வைத்து ரக்ஷித்த்தும் இவனே.


ஸம்ரக்ஷணம் ஸம்ஹாரம் முதலான எல்லாவற்றிற்கும், அத்விதீய காரணபூதன். ஸகல வஸ்துக்களுக்கும் தனி முதல்வன். மூவுலகுங் காவலோன் இவனே. 2.8.5

ஸர்வ லோகத்திலுமுள்ள ஸகல சேதநாசேதநங்களின் ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்திகளும் எம்பெருமான் அதீநம். அதாவது, ஸர்வ லோகத்திலுமுள்ள ஸகல சேதநாசேதநங்களின் காரியங்களெல்லாம் எம்பெருமானுடைய ஸங்கல்பத்துக்கு அதீனம்.

கருமங்கள் யாவும் அவனிட்ட வழக்கு.
செய்கையும், பயனும் அவனிட்ட வழக்கு.
அந்தந்த க்ரியைகளை அனுட்டிக்கின்ற கர்த்தாக்களைப் படைப்பவனும் அவனே
சுவர்க்கமும் நரகமும் அவனிட்ட வழக்கு.

அதாவது, ஸகல சேதநாசேதநங்களுள்ளும் எம்பெருமான் அந்தர்யாமியாய் நிற்றலால் சரீர-சரீரி भाव ஸம்பந்தம் என்கிற விசிஷ்டாத்வைதக் கோட்பாடு. இங்கு புரிந்துகொள்ளத்தக்கது. 1.1.6


எம்பெருமானது அற்புதத் தொழில்கள் எப்படிப்பட்டவர்கட்கும் எல்லை காணமுடியாதவை அவன் தானே காட்ட காண்பார்க்குக் காணலாமேயல்லது, ஸ்வப்ரயத்நத்தாலே காணப்புகுவார்க்கு ஒரு நாளும் காணமுடியாது. 2.8.8

1.6. அழிப்பவனும் அவனே


நல்லோர்களைக் காப்பவனான அவன் தீயோர்களை அழிக்கவும் செய்கிறான். அவன் செய்த ஸம்ஹாரங்கள் ஜகத் ப்ரஸித்தம். மற்ற தேவனான பிரமன் வரம் கொதுத்து செருக்கெடுத்துத் திரிந்த இரணியனையும் ராவணனையும் அழித்தவன் நாராயணனே. யார் கொடுத்த எந்த வரமும் இவன் முன் பலிக்காது.

தேவர், மனிதர், விலங்குகள், தாவரம் என்னும் நால்வகைப் பிறப்புக்கிளிலுள்ளவற்றில் ஒவ்வொன்றினாலும் சாகாதபடியும் அவன் ப்ரஹ்மருத்ராதிகளிடத்திற் பெற்ற வரம் பழுதுபடாமைக்காக, நரங்கலந்த சிங்கமாய் ப்ரஹ்மஸ்ருஷ்டியினுட்படாமல், தன்னைத்தானே தோற்றுவித்துக் கொண்டு தோன்றினனென்பதும்

அஸ்த்ரஸஸ்த்ரங்களொன்றினாலும் சாகாதபடியும், ஈரமுள்ளதனாலும் ஈரமில்லாததினாலும் இறவாதபடியும், பெற்றவரம் வீண் போகாமே நகங்களினால் கீண்டு கொன்றனனென்பதும்,

பகலிலுமிரவிலுஞ் சாகாதபடி பெற்றவரம் பொய்ப்படாதபடி, அப்பகலிரவுகளின் ஸந்தியாகிய மாலைப்பொழுதிலே கொன்றனனென்பதும்,

பூமியிலும் வானத்திலும் சாகாதபடி பெற்ற வரம் மெய்யாகும்படி, தன் மடிமீது வைத்துக் கொன்றனென்றதும்,

வீட்டின் அகத்திலும் புறத்திலும் இறவாதிருக்கும்படி பெற்ற வரத்திற்கு விரோதமின்றி, வாசற்படி மீது வைத்துக் கொன்றானென்பதும்,

இவைபோன்ற பல விசேஷங்கள் நாதாயணனின் நரஸம்மாவதாரத்திலே அருமையாக நோக்கத்தக்க விஷயங்களாம்.

மற்றொரு தேவனான ருத்ரன் கொடுத்த வரத்தைக்கொண்டு ருத்ரனையே தாக்கிய பஸ்மாஸுரனை அழித்தவனும் நாராயணனே. எம்பெருமான் புத்தாவதாரம் எடுத்ததும் ருத்ரன் கொடுத்த வரத்தினால் நாசம் விளைவித்த அசுரர்களை அழிக்கவே.



1.7. எம்பெருமானின் எளிமை

மேற்சொன்ன ஒப்புயர்வற்ற மேன்மை இருக்கச்செய்தேயும் அதனை யெல்லாம் மறைத்துக்கொண்டு கோபாலக்ருஷ்ணனாய்த் திருவவதரித்தவன் 1.7.2

தான் இப்படி ஸர்வேச்வரனாக இருப்பினும் தன் மேன்மை பாராதே நீசர் திறத்திலும் வந்து தன்னைத் தாழவிட்டுக் கொடுக்கும் சீலம் எம்பெருமானுக்கு உண்டெண்பது குஹப்பெருமாள். ஸுக்ரீவன், சபரீ, குசேலர், கூனி, இடைச்சிகள், மாலாகாரர் என்று இப்படிப்பட்டவர்களின் சரிதங்களில் காணலாம். நீரின் ஸ்வபாவம்போன்ற ஸ்வபாவத்தையுடைய எம்பெருமான். நீரை நாம் எப்படியிழுத்தாலும் அப்படியெல்லாம் அது ஓடிவரும்; அதுபோலே எம்பெருமான் யார்க்கும் உடன்பட்டு வருபவன். 1.8.11

மேலும் எம்பெருமானே, எனக்கு மகனாய் நீ வரவேண்டும் என்று கேட்காதவர்களுக்கும் மகனாக பிறந்தான். அவன் திருவடி ஸம்பந்தம் கேட்காதவர்க்கும் த்ரிவிக்ரமனாக உலகளக்கும்போது, அவர்கள் சிரஸின்மீது திருவடி வைத்து அருளினான். 4.7.3

இன்ன யோநியில் தான் பிறப்பதென்று ஒரு ஸ்யவஸ்தை கொள்ளாமலே இன்ன சேஷ்டி தந்தான் செய்வது என்று ஒரு வ்யவஸ்தை கொள்ளாமையாலே பலவகைப்பட்ட அவதாரங்களைச்செய்து எளியனாய் நின்றான்.

இருந்தும் நாம் அவனைக்கண்டுகொள்ளவேண்டி, அவ்வப்போது தன் பரத்வத்தையும் காட்டி நின்றான். அர்ஜுனனுக்குச் சாரதியாய் தாழ நிற்கச் செய்தேயும் விச்வரூபத்தைக் காட்டினான். ஏழுபிராயத்திலே கோவர்த்தனமலையைக் குடையாகவெடுத்தான். 1.3.2

எம்பெருமானுடைய ஸௌலப்யம் நன்கு விளங்கினது அவதாரங்களில். அப்படிப்பட்ட அவதாரங்களுள்ளும் நீர்மைக்கு எல்லை க்ருஷ்ணாவதாரத்திலே. வெண்ணெய் களவுகண்டு கட்டுண்டு வருந்தி ஏங்கி நின்ற நிலையிலே அகப்பட்டு இப்படியும் ஒரு எளிமைக்குணமுண்டோ. ‘உரலினோடு இணைந்திருந்து ஏங்கிய எளிவு எத்திறம்?’ என்று சொல்லிக் கொண்டே ஆழ்வார் ஆறுமாஸம் மோஹித்துக்கிடந்தாராம்.

அவன் அடியவர்க்கு எளிதில் அறியக் கூடியவன் ஆனாலும் மற்றையோர்க்குச் சிறிதும் அறியப்போகாதவனா யிருப்பவன் 1.3.1 நல்ல எண்ணமில்லாதார்க்கு எட்டாதவன். 1.8.1

பக்தியையுடையார்க்கு எளியன், பக்த பராதீனன். ஆனால், எளியவனாயிருக்குந்தன்மை எல்லாரிடத்துங் காட்டப்பட்டால் அனர்த்தமாகுமே. ஆகவே உகந்தவர்கட்கு மாத்திரம் எளியனாய், உகவாதார்க்கு அருமைப்பட்டவனாக இருந்தால்தானே அன்பர் தேறியிருக்க முடியும்; ஆகவே, பிறர்களுக்கு அரிய வித்தகன்.

களவு வழியிலே வெண்ணெயை அள்ளி அமுது செய்து, பிடியுண்டு உரலோடே கட்டப்பட்டு, அழுது ஏங்கி நின்றதுபோலே தன் ஆப்தர்களான யசோதைப்பிராட்டி முதலானார்க்கு விதேயனாயிருந்து உகந்தவர்கட்கு மாத்திரம் எளியனாய், பூதனை, சகடம், மருதம் முதலிய உகவாதார்க்கு அணுகவுமொண்ணாது இருப்பவன். 1.3.1

பாண்டவர் போல்வார்க்குக் கையாளாயிருந்தாலும் துரியோதனாதியர்க்கு அரியவன் .1.3.2

இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானுடைய அவதார ரஹஸ்யம் ஒருவர்க்கும் அறியப்போகாது. 1.3.3.

ஆனால், அதிசயிக்கத்தக்க ஞானத்தையுடையவர்களாலும் அறியவொண்ணாத இந்த எம்பெருமான் தன் க்ருபைக்கு பாத்திரர்களாகில் அவர்களாலே பல பல திருநாமங்களாலும் பலபல திருவுருவங்களாலும் எளிதிலறியக்கூடியவன். 1.3.4


1.8.எம்பெருமானின் திருக்கல்யாண குணங்கள்


எம்பெருமான் உயர்ந்தவையென்று பேர்பெற்ற மற்ற வஸ்துக்கள் எல்லாவற்றைக்காட்டிலும் தன்னுயர்த்தியே சாச்வதமாகும்படி உயர்ந்த கல்யாணகுணங்களை யுடையவன். ஞானமும் ஆனந்தமுமே வடிவெடுத்தவன். 1.1.1

எம்பெருமானது குணங்களிலே புகுந்துவிட்டால் ஒவ்வொரு குணத்தினுடைய அதிசயமும் எல்லைகாண வொண்ணாததாயிருக்கும்;

பரத்வத்திற்கு ஈடான குணங்களும், ஸௌலப்யத்திற்கு ஈடான குணங்களுமாக வகுக்கப்பட்டுள்ள குணங்களிலே ஒருவர் ஒரு குணத்தை அநுபவித்து அதன் அருமைபெருமைகளைச் சொல்லிக்கொண்டாட, மற்றொருவர் மற்றுமொரு குணத்தையனுபவித்து அதன் அருமைபெருமைகளை யெடுத்துரைத்துக் கொண்டாடலாம்படி இருப்பவன் அவன். 1.6.4

எம்பெருமானைப்பற்றி சொல்லுகின்ற சாஸ்த்ரங்கள் அவனை ‘அகிலஹேய ப்ரத்யநீகன்’ என்கின்றன; தீய குணங்கள் எல்லாவற்றிற்கும் அவன் எதிர்த்தட்டானவன் என்றபடி. அவனிடத்திலுள்ளவையெல்லாம் கல்யாண குணங்களேயன்றி ஒரு வகையான தீயகுணமும் இல்லாமையால் அங்ஙனஞ் சொல்லுகிறது.

வேறொரு பலனையும் விரும்பாமல் எம்பெருமானையே பரம ப்ரயோஜனமாக விரும்ப வேண்டுவது ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களின் கடமை.

அங்ஙனம் தன்னை விரும்பாமல் வேறொரு அற்ப பலனை விரும்பி அது பெறுவதற்காகத் தன்னைவந்து பணிவாருண்டாகில், இவர்கள் பெருமாளையே பரம உத்தேச்யமாக்க் கொள்ளும் உத்தமாதிகாரிகளாக இல்லாவிட்டாலும், அப்பலனைப் பெறுவதற்கு வேறொரு க்ஷுத்ர தேவதையைத் தேடி ஓடாமல் நம்மிடம் வந்தார்களே; நம்மை உபேயமாகக் கொள்ளாவிடினும் உபாயமாகவாவது கொண்டார்களே’ என்று திருவுள்ளமுவந்து அருமையான காரியங்களைச் செய்து அவர்களது மனோரதத்தை நிறைவேற்றுபவன் எம்பெருமான். 3.7.5


எம்பெருமான் நரஸிம்ஹாவதாரம் செய்தருளினதைப்பற்றி ஒரு விசேஷார்த்த்த்தை ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

அதாவது, ஒருவன் எம்பெருமானைத் துதி செய்கிறான், ஒருவன் நிந்தனை செய்கிறான், என்று வைத்துக்கொள்வோம்

துதி செய்பவன் நாபியிலிருந்தெழுந்த அன்போடே துதி செய்கிறானா அல்லது கபடமாக மேலெழத் துதி செய்கிறானா, என்று ஆராய்ந்து பார்ப்பதில் எம்பெருமான் ப்ரவர்த்திப்பதில்லை;

பக்தனென்று கைக்கொள்வதற்கு, ஸஹ்ருதயமாகவோ அஹ்ரூதயமாகவோ துதிசெய்தாலும், ‘இவன் துதிசெய்பவன்’ என்று துணிகிறான். பக்தன் என்று கணக்கிட சிறிது வியாஜம் கிடைத்தாலும் போதும் பெருமானுக்கு.
.
நிந்தனை செய்பவனிடத்திலோ வென்னில், இவனுக்குப் பகை உள்ளுற இருக்கின்றதா என்பதை ஆராய்ந்து பார்த்து, அப்படி யிருப்பதாகத் தெரிந்தாலொழியத் தண்டிப்பதில்லை.

ஆகவேதான், இரணியனை நெஞ்சு தொட்டுப் பிளந்து உள்ளிலும் ஆராய்ந்து பார்த்தானாம். பகவத் விஷயத்தில் அவன் பகை மேலெழ இல்லாமல் உள்ளுறவே யிருந்ததாம். அது தெரிந்த பின்பே அவனைத் தண்டிக்கலானான்.

இதன் மூலம் ஆழ்வார் விசேஷித்து அருளிச் செய்வதாவது, எம்பெருமானுக்கு அநுக்ரஹத்திலேயே அதிக நோக்கு என்கிறார்.2.6.6

எம்பெருமான் அடியார்கள் துயர்தீர, தான் துயர் தீர்ந்து இருப்பவன். அதாவது ஆச்ரிதருடைய துக்க நிவர்த்தியை தன்னுடைய துக்க நிவ்ருத்தியாக் கொள்ளுமியல்வினன்.1.1.1

"பிறர் படும் துக்கத்தைக் கண்டு தானும் துக்கப்படுகை” அவன் ஸ்வபாவம். ஸ்ரீராமாயண, அயோத்யா காண்டத்தில் ஸ்ரீராமபிரானுடைய திருக்கல்யாண குணங்களைச் சொல்லிக்கொண்டு வரும் பிரகரணத்தில் “பிரஜைகள் துக்கப்படுங் காலங்களில் ஸ்ரீராமன் மிகவும் துக்கப் படுகிறான்" என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

மடுவின்கரையிலே முதலை வாய்ப்பட்ட ஸ்ரீகஜேந்திராழ்வானுடைய இடரை பிற்பாடு எம்பெருமான் தீர்த்தருளினானேலும் அவன் பட்ட பரிதாபம் அறிந்து கெட்டேன், கெட்டேன் என்று நொந்துகொண்டே எம்பெருமான் அரைகுலையத் தலைகுலைய ஓடிவந்தானென்றால் பாருங்களேன்!

பிறர் படுந்துயரத்தைக் கண்டு தான் துயரப்படுவது என்று நிற்காமல் அத்துயரை நீக்கவல்ல சக்தியுடைமையும் அவனிடம் உண்டு. துச்சாஸனன் கையிலே த்ரௌபதி பரிபவப்பட்டுக் கூவினபோது கண்ணபிரான் ஒருவாறு அவளது துயரைத் தீர்த்திருக்கச் செய்தேயும் ‘ஐயோ! அவள் கூவின போது நான் நேரில் சென்றிருந்து உதவாதொழிந்தேனே!, ஐயோ! அவளுக்குப் பரிபவம் நேர்ந்து அவள் கதறினபின்பு நான் அதைப் போக்கினேனேயன்றி, முதல் தன்னிலே பரிபவமே உண்டாகாதபடி ஜாகரூகனாயிருக்கை தவிர்ந்தேனே! அவளுக்கு நான் பெரிய கடனாளியாய்விட்டேனே! என்று மிகவும் வருத்தப்பட்டானாம்.

ஸஹஸ்ரநாமத்திலே விகர்த்தா என்னும் திருநாமத்தின் தாத்பர்யமாவது, தமக்காக இன்பதுன்பங்கள் இல்லாமலிருந்தும் பிறர் இன்பதுன்பங்களை அநுபவிப்பதனால் தாம் இன்பதுன்பங்களையடைந்து விகாரப்படுகிறவர் என்று பொருள்.

அதற்கேற்ப, குறையாத செல்வங்களையுடையவனும் நித்யஸித்தங்களான திருக்குணங்களையுடையவனான எம்பெருமான் பரமபதத்தில் ஸம்ஸாரிகளகிற நாம் படுகிற க்லேசத்தை அநுஸந்தித்து திருவள்ளத்தில் க்லேசத்தோடே இருக்கிறான். - 4.10.2



1.9. எம்பெருமான் உபகாரகன்


எம்பெருமான் அவனையே பரம ப்ரயோஜனமாகப் பற்றி நிற்கும் அடியார் விஷயத்திலே மஹோபகாரம் செய்தருள்பவன்; 1.7.2

அவனை அநுபவித்துக்கொண்டே யிருக்கச் செய்தே விரோதிகள் தன்னடையே கழிந்துபோவர்கள்.

தேவர்களுண்ணும் அமுதமானது இறப்பை மட்டுமே நீக்கும். ஆனால் இவனைப்பற்றிய அமுதத்தை பருகினால் மறு பிறவி நீங்கும். 1.7.3

எம்பெருமான் எவ்விதத்திலாவது நம்மைத் தன் வலையில் அகப்படுத்திக் கொள்ளும் வழியையே பார்ப்பன்; நாம் அவன்பால் நாலடி கிட்டச்சென்றால் நம்முடைய அபிநிவேசத்துக்கும் மேலாகவே அபிநிவேசங்கொண்டு அவன் நம்மைச் சூழ்ந்துகொள்வான்.

பக்தர்களைப் பொருத்த மட்டில் இப்படி எளியனாக இருப்பவன், யசோதைப் பிராட்டியின் இடுப்பிலிருக்குமாபோலே பக்கர்களின் இடுப்பிலே வந்திருத்தல் தனக்குப் பெறாப்பேறு என நினைத்து அவர்களின்இடுப்பிலே வந்தும் அமருவான். 1.9.4
அங்கிருந்து அவர்கள் நெஞ்சிலே வந்து புகுவான். 1.9.5
அநுகூலர்க்கு எளியனான எம்பெருமான் அவர்கள் நெஞ்சிலிருந்து தோளின் மீதேறி 1.9.6
அவர்கள் நாவிலே கலப்பான். 1.9.7
நாவிலே கலந்த பிறகு, புஷ்பஹாஸ ஸுகுமாரனாய், சதுர்ப்புஜனாய், சங்க சக்ரகதாகரனாய், இந்தீவரதளச்யாமனாய்ப் புண்டரீகாக்ஷனாய் தன் வடிவை அவர்கள் கண்களுக்கு இலக்காக்குவான். 1.9.8

இதுவரையில் அவனைக்காண முடியாதபடி நிரம்பிக்கிடந்த தோஷங்கள் அவனது கடாக்ஷவீக்ஷணத்தாலே மாய்ந்தனவாதலால் அவனடியார்களும் அவனை கண்ணாரக் காணப்பெருவர். இப்படியே மற்றுமுள்ள செவி முதலிய காரணங்களாலும் அவனை அநுபவிக்கப்பெறுவார்கள். 1.9.9

அவனும் தன்னுடைய குளிர்ந்தழகிய திருக்கண்களாலே அவர்களுடைய ஸகல தாபங்களும் தீரும்படி அவர்களை குளிர நோக்கியருள்வான்.

இப்படிப்பட்ட அடியார்களின் நெற்றியிலே திருமண் ரூபமாக இருந்து கொண்டு அவர்களை ஸ்ரீவைஷ்ணவதிலகமாக ஆக்கி பிரமன், சிவன், இந்திரன் முதலான மஹான்களுங்கூடத் தன்னைப் பெறுதற்கு ஸமயம் எதிர்பார்த்திருப்பாராய் இருக்கிறவன் தான் அந்த அடியார்களைப் பெறுகைக்கு அவஸரம் பார்த்துவந்து அவர்கள் தலைமீது தன் திருவடி வைத்து அனுக்ரஹிப்பான். 1.9.10


ஆனால் அவனுடைய உபாயங்களையெல்லாம் பழுதாக்கி நாம் அவனது வலைக்கு அகப்படாமல் அகன்று போவதையே விரதமாகக் கொண்டிருப்போமாகில், ஐயோ! நம் முயற்சி பலிக்கவில்லையே! என்று கண்ணீர்விட்டழுதுகொண்டே விலகி நிற்பவன் 1.8.1

துன்பம் சிறிதுமில்லாத எம்பெருமான் பரமபதத்திலே நித்யஸூரிகளோடே ஒரு நீராகக்கலந்து பரிமாறுகிறான் ஸேவை ஸாதிக்கிறான் என்றால் இதற்கு ஒரு பொருளில்லையே; ஸம்ஸாரிகளான நமக்கன்றோ துன்பம் உள்ளது. இங்கு வந்து நம்மோடு பரிமாறுகிறானென்றால் அல்லவோ பொருந்தும்; 1.8.1

அதற்காகவே இந்நிலத்திலே வந்து அவதரித்து விரோதிகளைத் தொலைந்து ஸம்ஸாரிகளுடன் கண்ணனாக வந்து பரிமாறினான் அன்றோ. இப்படி க்ருஷ்ணாவதாரஞ்செய்தருளினது மாத்திரமன்றியே இன்னமும் எத்தனையோ அவதாரங்களை செய்து தனது ருஜுத்வத்தை வெளியிட்டுக் கொண்டானென்பது ப்ரஸித்தம். 1.8.2

இரட்டைப்பிள்ளைபெற்ற தாயானவள் இருகுழந்தைகட்கும் முலை கொடுக்கப்பாங்காக நடுவே கிடக்குமாபோலே நித்யஸூரிகளுக்கும் ஸம்ஸாரிகளுக்கும் ஒருசேர முகந்தருவதற்காகவே திருவேங்கடமலையிலே நின்றருள்கிறான்.

மேலுள்ளவர்கள் சிறிதுதூரம் பயணமெடுத்துவந்து சேரும்படியாய் கீழுள்ளவர்களும் சிறிதுதூரம் சென்று சேரும்படியாய் வேங்கடமே, வானோர்க்கும் மண்ணோர்க்கும் வைப்பு என்கிறபடியே இருவர்க்கும் நிதியாகவுள்ள திருவேங்கட மலையில் ஸந்நிதிபண்ணியிருக்கிறான் எம்பெருமான்.

திருமலையானது மண்ணவர்க்கும் விண்ணவர்க்கும் பொதுவான தலமாயிருப்பதாலேயே இது ‘விண்ணோர்வெற்பு’ என்றது ஏனென்னில்; ஸம்ஸாரிகளைக் காட்டிலும் நித்யஸூரிகளே பெரும்பான்மையாக இங்கு வந்து அநுபவிப்பவர்களாதல் “மந்திபாய் வடவேங்கடமாமலை வானவர்கள் சந்தி செய்யநின்றான்” என்பர் திருப்பாணாழ்வாரும்.

திருமலையிலுள்ள பசு பக்ஷி திர்யக் ஸ்தாவரங்களையுமெல்லாம் நித்யஸூரிகளே என்று கருதுவர் பெரியோர். 1.8.3


இந்திரன் மேகங்களை ஏவி மழைபெய்வித்துத் திருவாய்பாபடியிலுள்ள சராசரங்கள் அனைத்துக்கும் பெருத்த தீங்கை விளைவித்தபோது கண்ணபிரான் சீற்றமுற்று அவ்விந்திரன் தலையை அறுத்தெறிய வல்லமை பெற்றிருந்த போதிலும், அப்பிரான் அவனிடம் சீற்றங் கொள்ளாமல் பெரும்பசியாற் பிறந்த கோபத்தினால் இப்போது இவன் தீங்கிழைக்கிறான், சிறிதுபோது கழிந்தவாறே தானே ஒய்வன். இவனது உணவைக் கொள்ளைகொண்ட நாம் அவன் உயிரையுங் கொள்ளைகொள்ளக் கூடாது எனப் பேரருள் பாராட்டி தன் அடியாரை மலை எடுத்துக்காத்து நம்போன்றவர்களுடன் நீர் போல் கலந்த ருஜுத்வகுணம் அறியத்தக்கது. 1.8.4

திருவாய்ப்பாடியில் வெண்ணெய் அவனுக்கு எவ்வளவு போக்யமாயிருந்த்தோ அவ்வளவு போக்யாமயிருந்தது பக்தர்களின் சரீரம் அவனுக்கு. ஆதலாலேயே ஆயர்களை மலை தூக்கிக்காத்தான். 1.8.5

மஹாபலியைத் தன் வசப்படுத்தி, அவன் தன்னதாக அபிமானித்திருந்த பொருள்களைத் தன்னதாக்கிக் கொண்டதுபோலவே நம்மோடே ஒரு நீராகக் கலந்து நம் ஆத்மாவைக் கொண்டு நாம் நமக்காக வாழ்கிறோம் என்கிற விருப்பைத் தவிர்ப்பான். 1.8.6

நப்பின்னைப் பிராட்டியோடு சேர, அதற்கு இடையூறாயிருந்த ஏழெருதுகளை வலியடக்கினாப்போலே நம்மோடு கலவிசெய்ய விரும்பி நம்முடைய பாபம் முதலிய பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கியருளுவான்.

பிரளயங்கொள்ளப்புகுந்த பூமண்டலத்தைத் தனது திருவயிற்றிலே வைத்து ரக்ஷித்த்துபோல் நம்மைத் தன்னுள்ளே வைத்துக்காப்பான்.

பரமபதத்திற்குச் செல்லவேணும்’ விரஜையாற்றிலே முழுகவேணும் அங்கே ஸாமகானம்பண்ணி அவனை யநுபவிக்கவேணும், என்றிப்படியெல்லாம் நாம் பாரித்துக்கொண்டிருக்க, நம்மை ஆட்கொள்ளவேணும் என்று அவன், தான் பாரித்துக்கொண்டு நம்மிடம் ஓடிவருவான். 1.8.7

நம்மை அகப்படுத்திக்கொள்வதற்காகவே எம்பெருமான் பல திருவவதாரங்கள் செய்தான்; அங்ஙனஞ் செய்த அவதாரங்களுக்கு ஓர் எல்லையில்லை.
தன்னுடைய திவ்யாவதாரங்களுமெல்லாம் நாம் அனுபவிப்பதற்காக செய்தருளினான் 1.8.8

இப்படி நமக்காக மீன், பன்றி என்று ஸகல யோனிகளிலும் வந்து பிறந்தருளுகிறவன் தனது திருக்கைகளில் அழகிய திருவாழியும் திருச்சங்கும் ஏந்தி அவ்வழகோடுகூட வந்து பிறப்பவன். சிலரை வசப்படுத்திக்கொள்ள நினைத்தவர்கள் கையிலே மருந்தை வைத்துக்கொண்டு திரியுமாபோலே அவதாரங்கள் தோறும் திவ்யாயுதங்களோடே வந்து அவதரிப்பவன் அவன்.

மஹாபலியானவன் எம்பெருமான் நம்மிடத்திற்கு அழகிய திருகோலங்கொண்டு எழுந்தருளப்போகிறான்’ என்று கனவிலும் கருதாதிருக்கையில், அவப் பக்கலில் தானே சென்று நின்றாப்போலே (திருவீதி புரப்பாடு கண்டருளி நம் தெருவில் நம் வீடுமுன்) தானே வந்து தன் வடிவழகை திவ்யாயுதங்களை ஏந்தின அவ்வழகையும் தன் திருவடியையும் அனைவருங்கண்டு தொழும்படியாக நம் கண்ணுக்கு இலக்காக்கும் நிர்ஹேதுக க்ருபை செய்பவன். 1.10.1

பிரிவில் தரிக்கமாட்டாத பக்தியோடு தொழுதால் அவர்களது கண்வட்டத்துக்கு அப்பால் போகமாட்டாதேயிருப்பான். ஒன்று இரண்டு மூன்று என்று எண்ணிக்கொண்டே போனால் “இருபத்தாறு” என்னுமளவில் (இருபத்தினான்கு தத்துவங்களுக்குமேல் இருபத்தைந்தாவது தத்துவம் ஜீவாத்மா, இருபத்தாறாவது தத்துவம் பரமாத்மா என்பது சாஸ்திரஸித்தாந்தமாதலால்), தன்னைக்குறித்ததாகக் கொண்டுவந்து நிற்பன்; இப்படி ஏதேனுமொரு காரணம் காட்டி எம்பெருமான் நம்மைக் கைக்கொள்வதில் மிக்க வூற்றமுடையவன். ஸர்வேச்வரனுடைய இயல்பு இதுவானபின்பு இனி நமக்கொரு குறையிருக்க வாய்ப்புண்டோ? 1.10.2

எல்லா அவதாரங்களிலும் திவ்யாயுதங்கள் உண்டோவென்னில்; எங்குமுண்டு; உகவாதார் கண்ணுக்கு தோற்றாது, உகந்தார் கண்ணுக்குத் தோற்றும்.

ராஜாக்கள் நகரசோதனைக்காக மாறுவேஷத்தில் புறப்பட்டால் அந்தரங்கர்களும் வேண்டிய நேரத்திலே முகங்காட்டுகைக்காகப் பின்னாடியே இருளோடேயிருளாகத் திரிவர்கள்; ஆனால் அவர்கள் கூடவே இருக்கமாட்டார்கள்; கூப்பிட்ட குரலுக்கு ஏனென்று வந்து அணுகி நிற்கும்படியாக எங்கேனும் மறைந்து திரிவர்கள்; அதுபோலே திருவாழி திருச்சங்கு முதலான அந்தரர்களும் எம்பெருமானுடைய எந்த அவதாரத்திலும் மறைந்து கூடனிருப்பர்கள். 1.8.9

திருத்துழாய் மாலையை திருமுடியிலணிந்துள்ள ஆச்சர்ய சக்தியுக்தனான ப்ரபுவினுடைய திருவடிகளை நோக்கி மங்களாசாஸனம் பண்ணினால் அதுவே பக்தர்களை துன்புறுத்தும் எந்த நோய்க்கும் அருமையான மருந்தாகும். 4.6.3

இலேசான ப்ரபத்தி அனுஷ்டானத்துக்கு கனமான பேறாகிய பரமபதத்தை நமக்கு தருகிறார்ப்போலே, எம்பெருமானுக்கு நாம் नमः என்று சொன்னாலே "भूयिष्टांते नम उक्तिं विधेम" என்கிறபடி தனக்கு இயல்பான வாத்ஸல்யத்துடன் அவன் அதைச்சுமையாக ஏற்று "போயிற்று வல்லுயிர்ச் சாபம்" என்னும்படி நம் அனைத்து பூர்வக்ருத பாபங்களும் வெந்து போகும்படி செய்கிறான். எதிர்கால பாபங்களும் ஒட்டாமல் பார்த்துக்கொள்கிறான். 4.3.2

தம் விஷயத்தில் எம்பெருமான் பண்ணின மஹோபகாரத்திற்கு இன்னது கைம்மாறு செய்வதென்று தெரியாமல் தடுமாறுகின்றமையைத் தெரிவிக்கும் பாசுரத்திலே அவன் செய்த உபகாரம் யாதெனில், அவனையநுபவிப்பதற்கு வழிவராத தன் நெஞ்கை மாற்றிப் பதஞ்செய்வித்ததுவே மஹோபகார மென்கிறார்

முன்பெல்லாம் பெருமான் திருநாமஞ் சொல்லுவதென்றால் வேப்பங்கஷாயம் குடிப்பது போல் வெறுத்துக்கிடந்த நான், இப்போது ஒரு நொடிப்பொழுதும் இடை வீடின்றி, வாமனனே! என் மரதகவண்ணனே! புண்டாரிகாக்ஷனே! என்று பலபல திருநாமங்களையே சொல்லி உன் திருவடிகளைப்பாடியே பணிந்து, ப்ரயோஜநாந்தரங்களை விரும்பாத சுத்தமான ஹ்ருதயத்தையுடையேனாய், இனியொருநாளும் ஸம்ஸாரபந்தம் நேராதபடியாகப் பழைய தீயமனம் கெட்டுப்போம்படி பண்ணினாயே!. இங்ஙனே பண்ணின உபகாரத்தின் கனத்தைப் பார்த்தாலோ ஏதேனுமொரு கைம்மாறு செய்யாமல் தரிக்க மாட்டேன்; என்ன கைம்மாறு செய்வதென்று அறிகிலேன்; திருமகள் கொழுநனாய் அவாப்த ஸம்ஸ்தகாமனாயிருக்கின்ற உனக்கு, நான் செய்யத்தக்க தொன்றுமில்லையே! என்கிறார். 2.7.8

வேட்டையின் போது காட்டிலே தொலைந்துபோன ராஜகுமாரன் வேடன் கையிலே அகப்பட்டுத், தன் உண்மைத் தன்மையை மறந்து, வேடர் புதல்வனென்றே தன்னை நினைத்திருக்குமாப் போலே, நானும் ஸம்ஸாரத்தில் அகப்பட்டு “திருமாலே நான் உன் புத்திரன்" என்கிற நிஜஸ்வரூபத்தை மறந்தேனென்கிறார்.

பெருமானே, தேவரீருக்கும் எனக்கும் ஸ்ம்பந்தம் அநாதிஸித்தமர்கவேயிருந்தும், அந்தோ! நெடுநாளாக அதனை மறந்து பாழாய்ப் போனேனே, என்று இழந்த நாளைக்கு வருந்துகிறார். என்னாலே நான் கெட்டேன் என்கிறார்,

நான் ஒரு சூழலிலே அகப்பட்டுக்கிடக்க எம்பெருமான் என்னை வாரிப்பிடியாகப் பிடித்துக்கொள்ள எதிர் சூழலிலே புகுந்து வந்தான் என்கிறார். 2.9.9

சேதநாசேதந வர்க்கங்களையெல்லாம் ஸ்ருஷ்டி ஸமயத்திலே உண்டாக்கியும், ஸ்ருஷ்டிக்கப்பட்டவற்றுக்கு நேரும் ஆபத்துக்களைப் போக்கியும் வேண்டியதைக் கொடுத்து ரக்ஷித்தும் அவற்றினுள்ளே அந்தராத்மாவாயும் ஸ்வாமியுமாய், ஸம்ஹார ஸமயத்திலே தன்னுள்ளேயாம்படியாயும் வைத்து கண்ணபிரானான எளிமையைக்காட்டி நமக்குப் பரம போக்யனாய் ரஸிகனான எம்பெருமான் பிராட்டியோடுகூட நம்முடைய சூழலிலேயே இருக்கின்றான். 1.9.1

இப்படி சூழ்த்துக்கொண்ட காரியம் ஸம்ஸாரிகளான நம்மை அகப்படுத்திக் கொள்வதற்காகச் செய்தது. நாம் பல பிறவிகள் எடுக்கும்போது எந்நின்ற யோனியுமாய்ப் பிறந்து என்று பல பல திருவவதாரங்கள் செய்து பலபலமுறை நம்மை சூழ்ந்து நம்மை அகப்படுத்திக் கொள்வதற்காக முயல்கிறான். நாமும் பல பிறவிகள் பிறக்கிறோமானாலும் கருமங்காரணமாகப் பிறக்கின்றோம்; எம்பெருமான் பிறப்பது தன் கருணை காரணமாகப் பிறக்கின்றான். 1.9.2

அவன் பரமபதமாகிய தன் நித்யவிபூதியை இங்கேயிருந்து கொண்டே நிர்வஹிக்கிறான் போலும் என்னும்படி நம்மை ஒரு நொடிப்பொழுதும் விடுகிறானில்லை. 1.9.3

குற்றமே வடிவான நம்மீது எம்பெருமான் இவ்வளவு விஷே கடாக்ஷஞ் செலுத்தக் காரணமில்லையே! என்ன காரணமென்று ஆராய்ந்து பார்த்தால் எம்பெருமானுக்கு அடியார் திறத்தில் அளவிறந்த நீர்மைக்குக் காரணம் பிராட்டி ஸம்பந்தமே யென்று உணர்வீர். அவன் வெறும் மால் அல்லவே, அவன். அவன் திருமால் அன்றோ. 1.10.3

உலகுக்கெல்லாம் நிர்வாஹகன். மோக்ஷம் முதலிய ஸகல புருஷார்த்தங்களையும் அளித்தருள்பவன். , எண்ணிறந்த திருக்குணங்களையுடையவன். அக்குணங்களைக்காட்டி நம்மை ஈடுபடுத்திக் கொள்பவன். ஒருநாளுமழியாத பரமபதம் முதலிய ஸகல லோகங்களையும் தன் விபூதியாகவுடையவன். அந்த கண்ணபிரானே உலகுக் கெல்லாம் கண்ணாயிருப்பவன். 2.2.1

இங்ஙனே தாழவிட்டுப் பிறக்கிறது நமக்கு மோக்ஷமளிப்பதற்காக. ‘ஸம்ஸாரமென்பது ஒரு பெருங்கடல், அஃது எங்களால் கடக்கப்போகாது; வல்லவனான நீயே கடத்தித் தரவேணும்’ என்று வேண்டுவார்க்குக் காரியம் செய்பவன். 2.8.1

பக்தர்களனைவரையும் காத்தருள்வதாகத் தனிமாலை யிட்டுக்கொண்டு அத்விதீய நாயகனாக விளங்குபவனுமான எம்பெருமானோடுண்டான ஸம்பந்தம் போதும் துயரங்களை விளைப்பதான பிறவி முதலாக மற்றும் அபாரமான ஜராமரணாதிகளான எவ்வகைப்பட்ட துக்கமும் ஸ்பர்சியாத மோக்ஷமளிப்பதற்கு. . 2.8.2

எம்பெருமான் என்னிடத்தில் இவ்வளவு கனத்த விஷயீகாரஞ் செய்வதற்கு நான்செய்த ஸாதாநுஷ்டாநம் பெரிதாக வொன்றுமில்லை; “ஊன்வாட வுண்ணாது உயிர்காவலிட்டு உடலிற் பிரியாப் புலனைந்தும் நொத்து, தான் வாடவாடத் தவஞ்செய்யவேண்டா”என்று திருமங்கையாழ்வார் சேதநர்கட்கு உபதேசிப்பதுபோலே, எம்பெருமான் ஆழ்வார்க்கு உபதேசிப்பன்போலும்.

“உன்னை யாதொரு தபஸ்ஸிலும் கொண்டு க்லேசப்படவில்லை. மாதவன் என்று வெறுமனே வாயாற் சொன்னவளவையே கொண்டு என்னுடைய தீமைகளெல்லாவற்றையும் போக்கி ஆட்கொண்டான். எம்பெருமானுக்குப் பல திருநாமங்களிருந்தாலும், பிராட்டி ஸம்பந்தத்தை முன்னிட்டிருக்கின்ற திருநாமத்தில் அவனுக்கும் ஒரு ப்ரிதியுண்டு ஆக மாதவன் என்பதன் பொருளாவது, மா-பிராட்டிக்கு, தவன்- நாயகன் என்றபடி. பெருமானின் பல பெயர்களையும் வாயாற் சொல்லிவருமடைவிலே மாதவனென்கிற ஒரு உக்தியும் என் வாக்கில் வந்துவிட்டது; இதையே அவன் பெரிய ஸாதநமாகக் கொண்டான்போலும். 2.7.3

என்னை மாத்திமன்றியே என்னோடு ஸம்பந்த ஸம்பந்த முடையாரையுங்கூட என்னைப்போலே யாக்கின எம்பெருமானுடைய ஸாமர்த்தியம் என்னே! இரும்பைப் பொன்னாக்குவாரைப்போலே என்னை நித்யஸூரியென்னலாம்படி திருத்தித் தன்னுடையவனாகக் கைக்கொண்டு, தன்னுடைய அங்கீகாரத்திற்கு விரோதியாயிருந்த என்னுடைய பாபங்களையும் ஓடிப்போம் படி துரத்தி, என்னோடு ஸம்பந்தமுள்ளவர்கள் ஏழேழு ஜன்மமும் தன்னை அண்டும் தன்மையையுடையோமாம்படி செய்யுவிட்டானே! இப்படியும் ஒரு வல்லமை யுண்டோ. !

இங்ஙனம் மஹோபகாரகனான எம்பெருமானை ஒருநாளும் விடலாகாதென்று நம் நெஞ்சுக்கு உரைக்கிறார்.

நெஞ்சமே, பலபடியாலும் நமக்கு எம்பெருமான் செய்தருளிய உபகாரங்களை அநுஸந்தானஞ் செய்து கொண்டே, அவனை வணங்கு.



1.10 அவன் லக்ஷ்யம் – நம்மை அடைவதே


நமக்காக க்லேசப்படுகின்ற எம்பெருமான் ஸ்ரீவைகுண்டத்திலோ அல்லது திருப்பாற்கடலிலோ எழுந்தருளியிருக்குமிருப்பு நமக்கு இவ்வுலகத்தில் உபயோகப்படுவதன்று;

ராம கிருஷ்ணாதி அவதாரங்கள் பண்ணின காலத்தில் நாம் அணுகியிருந்து வாழப்பெற்றிலோம்;

அப்படியாக, அவன் நமக்காக எங்கோ இருந்துகொண்டு க்லேசப்படுவதனால் நமக்கு என்ன ப்ரயோஜனம்?’

இந்த கேள்விக்கு விடையாக ஆழ்வார் சொல்வதாவது,

ஒருவனைப் பிடிக்க நினைத்து ஊரைவளைவாரைப் போலே நம்மை பிடிப்பதற்காக நம்மைச்சுற்றி எங்கும் வ்யாப்தனாகி நின்கிறான். 4.3.8

மேலும் நம்மை அடைவதற்காக அவன் அர்ச்சாரூபியாகி நம்மிடையே திருமலை பெருமாள் கோயில் முதலான கோயில்களில் காத்துக்கிடக்கிறான்.

பரமபதத்திலும் திருப்பாற்கடலிலும், திருமலை பெருமாள் கோயில் முதலான கோயில்களிலும் எம்பெருமான் இருப்பதன் நோக்கமே ஸமயம்பார்த்து பக்தர்களின் நெஞ்சிலே வந்து சேர்வதற்காகவே. எம்பெருமானுக்கு, பரமபதம் முதலியவற்றில் வாஸம் உபாயமாயும் பக்தருடைய ஹ்ருதயத்தில் வாஸமே அவன் லக்ஷ்யமாயும் உள்ளது. பெரிய திருவந்தாதி 68

மேலும் நாம் யாதொன்றை அவனுக்கு ரூபமாக நினைக்கிறோமோ அதையே தன் திவ்யரூபமாகக் கொண்டருளி நம் க்ருஹங்களிலே சித்திரமோ, விக்ரஹமோ, ஸாளக்ராமமோ, நாமுகந்ததொரு த்ரவ்யத்தில் எழுந்தருளப்பண்ணி ஆச்ரயித்தால் அதையே தன் திருமேனியாகக்கொண்டு உகந்து எழுந்தருளி நம்மை அனுக்ரஹிக்கிறான். 3.6.9

தன்னைப்பொருத்தவரையில் ஆழ்வார் சொல்வதாவது, இதுவரையில் தான் பல யோனிகளிற் பிறந்தும் அப்பெருமானுக்கு தன்னை வசீகாரிக்கைக்கு உறுப்பான சிறு வ்யாஜமுங் கிடைக்கவில்லையாம். இந்தப் பிறவியில்தான் இவரைக் கைக்கொள்வதற்கு ஒரு சிறு வ்யாஜம் அவனுக்கு கிடைத்ததாம். இப்படி ஜீவாத்மாக்களை அனுக்ரஹிக்காமல் விஷயீகாரிகாமல் இருப்பது அவனால் முடியாது என்கிறார் ஆழ்வார். 2.7.6

அநாதிகாலந் தொடங்கி இன்றளவும்வரை எம்பெருமான் எடுத்த அவதாரங்களெல்லாம் அவன் பக்கலிலே நாம் ஊன்றுகைக்காக. அதற்காக அவனைத் தவிர வேறு எந்த உபேயமும் உபாயமும் நாம் வேண்டாதபடி அவனையே துதித்துப்பாடி ஆடும்படியாக நம்மை திருத்திப் பணிகொள்ளும் பொருட்டு, நாம் பிறந்த பிறவிகள் தோறும் தானும் எதிரே வந்து நம்மை வசீகாரிக்கைக்கீடான வடிவுகளைக் கொண்டு பிறந்தருளி நமக்கு வலை போடுகிறான். இதற்கு காரணம் அவன் பரம க்ருபையே.

ஒரு சேதநனை எம்பெருமான் வசப்படுத்திக் கொள்ளத் திருவுள்ளம்பற்றினால், அதற்காக அவன் பல திருவவதாரங்கள் செயயவேணுமோ? அவன்தானே வாரிப்பிடியாகப் பிடித்துக்கொள்ளுமளவில் தடுப்பாரில்லையே. அப்படியிருக்க, இவரை வசீகாரிக்க அவன் பல பிறப்புகளை பிறந்தருளினதாகச் சொல்லுகிற இது எப்படி? என்று சிலர் சங்கிப்பதுண்டு.

இதற்குப் பெரியோர் பணிப்பதாவது-எம்பெருமான் கேட்பாரற்ற ஸ்வதந்திரம் உள்ளவனேயாகிலும் ஒரு வ்யாஜமாத்திரமாவது ஒரு காரணமாவது வேண்டும் என்று ஒரு வரம்பு இட்டுக் கொண்டிருக்கிறான்; 2.7.5

இவ்வித்தில் மற்றொரு கேள்வி. பக்தர்களை ரக்ஷிக்க எம்பெருமான் அவதாரம் செய்ய வேணுமோ?

ஸகல ஜகத் ஸ்ருஷ்டி ஸ்திதி ஸம்ஹாரங்களையெல்லாம் தன் ஸங்கல்பத்தாலே நிர்வஹித்துப் போகின்ற பரம சக்தியுக்தனான எம்பெருமான் அந்த ஸங்கல்பத்தைக் கொண்டே ஸாது பரித்ராணமும் செய்தருளக் கூடாதோ;

“மஹர்ஷிகள் வாழ்க; ராவணாதிகள் மாள்க.” என்று பரமபதத்தில் வீற்றுருந்தபடியே ஸங்கல்பிக்குமளவால் தலைக்கட்டமாட்டாத காரியமில்லையே.

அப்படியிருக்க, ஏதுக்கு நாட்டில் பிறந்து படாதன படவேணும்?

அதற்கு ஆழ்வார் சொல்வதாவது,

ஸாதுக்களை ரக்ஷிப்பதாவது என்ன? அவர்களது அநிஷ்டங்களைத் தவிர்த்து இஷ்டங்களைக் குறையறக் கொடுத்தருள்வதுதானே அவர்களை ரக்ஷிப்பது.

எம்பெருமானை நேரில் ஸேவிக்கப் பெறவேணும் என்பதுதானே அவர்களின் ப்ரார்த்தனை. இதை எங்ஙனே ஸங்கல்பத்தினால் தலைக்கட்ட முடியும்? நேரில் எழுந்தருளி ஸேவை ஸாதித்தேயாக வேண்டுமன்றோ.

ஸ்ரீகஜேந்திராழ்வான் முதலையின் வாயிலகப்பட்டுத் துடித்து ‘ஆதிமூலமே’ என்று கதற அக்கூக்குரல் கேட்டு அரை குலையத் தலைகுலைய மடுவின் கரையிலே வந்துநின்ற எம்பெருமானை நோக்கி என்றேனுமொருநாள் அழிந்தே போகக்கூடியதான இந்த வுடலைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்காக நான் கரைந்தேனில்லை; எம்பெருமானே உன்னை நேரில் ஸேவித்து உன்றன் பொன்னடிகளில் இத்தாமரை மலர்களைப் பணிமாறுவதற்காகவே கரைந்தேன் என்றான்.

இப்படிப்பட்ட பக்தசிரோன்மணிகளின் ஆசையை ஸங்கல்பத்தினால் தலைக்கட்டுதல் எங்ஙனே ஸாத்யமாகும்? இருந்தவிடத்தேயிருந்து ஸங்கல்பத்தைக்கொண்டே ரக்ஷித்தால் அடியார்க்காக ஓடிவந்து உதவுமவன்’ என்கிற ப்ரஸித்தியாலுண்டாகும் தேசு மறைந்தொழியுமன்றோ 3.1.9

2. எம்பெருமானை அடைய ஆழ்வாரின் ப்ரார்த்தனைகள்

2.1 நான் கெட்டுத்திரிகின்றேனே. என்னைக்காப்பாத்து

1. பரமனே, இவ்வுலகில் என்னுடைய ஆசைக்கு இலக்காகாத பொருளே இல்லை; கண்டபொருள்களிலெல்லாம் ‘எனக்கு, எனக்கு’ என்றே ஆசைவைத்துப் போந்தேன்.
என்னை இந்த விஷயாந்தர வேட்கைகளில்லாதபடி செய்து என்னை உன் திருவடிகளிலேயே கைங்கர்யம் செய்யும்படி செய்துகொள்ள வேணும்.

2. எம்பெருமானே நீ கொடுத்தருளின சரீரத்தினுடைய வழியிலேயே நடந்து கெட்டுத் திரிகின்றேன். என் மன வ்யாதிகள் தீரும்படி கரும பந்தங்களை வேர்ப்பற்றோடே அறுத்து தொலைக்கப்பெற்று அடியேன் மஹோபகாரனான) உன்னை அடையப் பெறுவது இனி என்றைக்கோ. 3.2.1

3. என்னுடைய புலன்கள் பெரும் குழிகள். எத்தனை விஷயபோகம் அனுபவித்தாலும் இவை நிறம்பா. மேலும் மேலும் ஆசை பெருகியே நிற்கும். பெருமானே நீர் ஓர் உபகாரம் செய்தருளவேணும்; உன்னைப் பெறுதற்கு இடையூறான என் தொல்லைவினைகளை யெல்லாம் தொலைத்தருளி உன்னைப் பெறுவதொரு நல்வழி தந்தருள வேணும் பிரானே! 3.2.4, 5.8.4, 5.8.6

4. உன் அவதாரங்களுக்கும் நான் தப்பினபடியால் உன் திருவடிகளொழியப் புறம்புண்டான விஷயங்களில் என் நசையெல்லாம் அற்று உன்றன் பொன்னடிகளில் பரம போக்யமான கைங்கரியத்தை நான்பெறும்படி இன்னுமோர் திருவவதாரம் பண்ணியாகிலும் செய்தருளவேணும்.

5. எம்பெருமானே!, பிரளயத்துக்குள்ளிருந்து பூமியை उदधृतासि वराहेण कृष्णेन शतबाहुना என்று நிர்ஹேதுகமாக வராஹவுருக்கொண்டு எடுத்தாப்போலே, என்னிடம் ஒரு காரணம், உபாயம், ஸாதனம் என்று நோக்காமல் ஸம்ஸார வெள்ளத்துக்குள்ளே அலைந்துழல்கின்ற என்னையும் எடுத்தருளி நானும் உன் அடிமை செய்யும்படியாக செய்யவேண்டும். 5.7.6

6. தேவரீருக்கும் எனக்கும் ஸ்ம்பந்தம் அநாதிஸித்தமர்கவேயிருந்தும், அந்தோ! நெடுநாளாக அதனை மறந்து அஹங்காரமமகாரங்களால் பாழாய்ப் போனேனே. யானே என்னாலே நான் கெட்டேன்.

எம்பெருமான் என்னை வாரிப்பிடியாகப் பிடித்துக்கொள்ள எதிர் சூழலில் வந்து புக்குத் திரிய, நானே விநாசத்தைச் தேடிக்கொன்டேனே.

ராஜகுமாரன் வேடன் கையிலே அகப்பட்டுத், தன் உண்மைத் தன்மையை மறந்து, வேடர் புதல்வனென்றே தன்னை நினைத்திருக்குமா போலே, நானும் ஸம்ஸார சூழலில் சிக்கி நாண் திருமாலுக்கு அடியேன்” என்கிற நிஜஸ்வரூபத்தை மறந்தேனே.

ஆனால் நான் என்னதான் திருந்திவிட்டாலும், நான் இரக்குமிடம் இந்த ஸம்ஸாரமேயாகையால் இப்போதிருக்கும் என்னுடைய சித்தஸ்திதியை நம்பலாகுமோ? இப்போது நான் “யானே நீ யென்னுடைமையும் நீயே” என்றிருப்பதுபோலவே முற்றிலும் இருப்பேனென்று நம்பமுடியாதே.

இப்போது திருந்தியிருக்கின்ற நான், அநாதி காலமாக அஹங்காரமமகாரங்களினால் மாய்ந்து போனேனே. என்னைத் உன் திருவடிவாரத்தில் சேர்த்துக் கொண்டாலொழிய நான் நிர்ப்பரனாயிரக்க முடியாது’. 2.9.9

7. என்னிடத்துள்ள நீசத்தன்மையைநோக்கி அகன்றுபோக என் பல்வினையை ஸௌசீல்யகுணத்தாலே போக்கி என்னை அபிமுகனாக்கிக் கொண்டவனே! நித்யாநுபவம் பண்ணிக்கொண்டிருக்கிற நிதய் முக்தாகளின் திரளிலிருந்து, என்னை சீலகுணத்தாலே அகப்படுத்திக்கொள்ள இங்கு வந்தவனே! என்னை இன்னமும் சிக்ஷியாதே உடனே உன் தேனேமலரருந்திருப்பாதம் சேருமாறு அருளாய். 1.5.6


2.2 என்னிடம் அனுஷ்டானம் ஒன்றில்லையே. என்னைக்காப்பாற்று


1. உன்னுடைய ஆச்சர்ய சேஷ்டிதங்களானவற்றை எப்படியாவது நினைக்கவே நான் பார்க்கின்றேன்;

இவை ஒவ்வொன்றும் சிந்திக்கும் போதெல்லாம் என் மனம் நெருப்பிலேயிட்ட மெழுகுபோலே நின்று நெஞ்சை உருக்குகின்றனவே. நெஞ்சு சிதிலமாகாதலிருந்தாலன்றோ நினைக்க முடியும். இப்படிப்பட்ட விலக்ஷணகுண சேஷ்டிதங்களைக் கேட்குந்தோறும் என்னெஞ்சம் நெகிழ்ந்து நின்று கண்ணீர் அருவிபோலே சொரிகின்றதே; இதனால் ஒன்றும் ஒழுங்குபட நினைக்க முடியவில்லையே!

உன்னையநுஸத்தித்தால் இங்ஙனே சிதிலனாகும்படி மஹாபாபத்தைப் பண்ணின நான் தரித்து நின்று உன்னையறுபவிப்பது என்றைக்கோ?

பிரானே! உருகாதே கரையாதே தரித்துநின்று உன்னைப் பேசி உன்னையநுபவிக்க வல்லேனாம்படி பண்ணி உன்னை மகிழும்வகைக்கு நீயே உபாயம் சொல்லியருளவேணும். 5.10

2. ஒரு ஸதானுஷ்டானம் பண்ணி உன்னை அடைய முடியாதபடி உன் ஸௌந்தர்ய குணங்களில் ஈடுபட்டு சிதிலனாகிவிட்டேன். ஆகவே பரமபதத்திலுள்ள நித்யமுக்தர்களது வகுப்பிலே சேர்ந்து உன்னை அநுபவிக்க முடியாதவனாகிவிட்டேன் ஆதலால் அங்குற்றேனல்லேன்.

உன்னை ஒரு பொருளாகவே மதியாத ஸம்ஸாரிகளின் திரளிலே சேர்ந்தவனுமல்லேன்;
உன்னைக் காணவேணுமென்னும் ஆசையாலே தளர்ந்து கிடந்து, எவ்விதமான உபாயத்தையும் அநுஷ்டிக்க க்ஷமனல்லேனாகையினாலே உன்னையொழியவும் தரித்திருக்கிறவர்களின் திரளிலும் சேர்ந்தவனல்லேன்

ஆகவே இங்குற்றேனும் அல்லேன்.

ஆக, பரமபத்திலுள்ளாரிலும் சேர்ந்தவனல்லேன். இந்நிலத்திலுள்ளாரிலும் சேர்ந்தவன் அல்லேன்.

உன்னையே உபாயமாக நம்பியிருந்த சீதா பிராட்டியை தடையெல்லாம் நீக்கி காத்தருளினபடியே என்னையும் நீ காத்தருளவேணும்.5.7.2

3. சரண்யனே, பலன் பெரும் வகையில் எனக்கு யோக்யதை என்று ஒன்றுமில்லை. என் கையிலே கர்மயோக ஜ்ஞானயோக பக்தியோகங்கள் இல்லை.

கர்மாநுஷ்டானத்தின் மூலமேயே ஸ்வஸ்வரூபஞானம் ஏற்படும். ஆகவே ஸ்வஸ்வரூபஞானம் இல்லை. ஸ்வஸ்வரூபஞானம் இல்லாத்தால் பரஸ்வரூபஞானம் இல்லை. ஆனாலும் உன்னை மறந்து பிழைக்கமாட்டிற்றிலேன். உன்னையும் அறியாதே

என்னையும் அறியாதே இருந்த அன்று உன்னை இழந்தேன். உன் நிறைவும் என் குறைவும் அறிந்த இன்று உன்னை இழக்கமாட்டேன்.



2.3 எனக்கு நீயே சரண். என்னை ஏற்றுக்கொள்


1. நான் இறக்கும் தருவாயிலும், நான் உன் திருவடிகளை ஏத்தும்படி பண்ணியருள வேணும். கையும் திருவாழியுமாயிருக்கிற இருப்பைக்காட்டி என்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்ட பெருமானே! நான் உம்மிடத்து துக்க நிவ்ருத்தியை விரும்புகின்றேனல்லேன்; நெஞ்சிலே கோழைகட்டிப் போய்த் தடுமாறும்படியான நிலைமை நேர்ந்தாலும் நேருக; அப்போதும் உன் திருவடிகளில் பக்தி குலையாமே துதிக்கும்படி செய்தருளினாற்போதும். எம்பெருமானே! எனக்கு எப்படிப்பட்ட துர்க்கதி நேர்ந்தகாலத்தும், சிந்தனைமாத்திரம் உன்னைவிட்டு அகலாதிருக்குமாயின், அவ்வளவே நான் உய்யப் போதுமானது 2.9.3

2. என்னை நியமித்துக் கொண்டு, நீ என்னெஞ்சினுள்ளேயே வந்து கிடக்கவேணும் நிலாத்தென்றல் சந்தனம் தண்ணீர்முதலிய பொருள்கள் போல, தனககேயாக என்னைக் கொள்ளவேணும் இவ்வளவே நான் விரும்பும் புருஷார்த்தம். 2.9.4


3. ஸ்வர்க்கம் நரகம் முதலானவற்றில் எது கிடைத்தாலும் கிடைக்கட்டும் இவற்றிலெல்லாம் எனக்கொரு நிர்ப்பந்தமில்லை; தேவரீர் கர்மம் காரணமான பிறப்பு அல்லாதவராயிருந்தும் ஆச்ரித ரக்ஷணார்த்தமாகப் பல பிறவிகளிலும் பிறந்தருள்பவராயிற்றே, அந்த அவதாரங்களையும் ஸகல திவ்ய சேஷ்டிதங்களையும் மறவாதே, என்றும் அநுபவிக்கப் பெறுவேனாக நிலை நிறுத்த வேணும். 2.9.5


4. என்னை உன்னை அநுபவிப்பது நியதஸ்வபாவமாகும்படி பண்ணியருள வேணும். விசித்ர ஸ்ருஷ்டிகளைப் பண்ணவல்ல நீ, என்னுடைய ஹ்ருதயம் உன்னையநுபவித்து மகிழ்ச்சியையுடையதாம்படி பண்ணவேணும். என்னுடைய வாக்கும் வ்யவஹாரமும் அப்படியேயாகப் பண்ணவேணும். என்னுடைய வியாபாரமும் உகப்போடு செய்யும் கைங்காரியமாகவேணும். நானுன்னையநுபவிக்குமாறு வந்தருளவேணும். 2.9.6

எக்காலத்திலும் மற்று யாதொன்றும் வேண்டேன்’ 2.9.8


5. கஜேந்திராழ்வானுக்கு உதவ ஆகாசத்தில் நின்றும் வந்து தோன்றினாப்போலே எனக்காகவும் வந்து தோன்றுகிறாயோவென்று அகாசத்தை நோக்குகிறேன்காண். நான் அலமந்து ஆகாசத்தை நோக்கி அழுவதும் தொழுவதும் செய்து நிற்கிறேன். சிறுவர்களைப்போலே அழுவது, பெரியார்களைப்போலே தொழுவது எல்லாம் செய்கிறேன்.

குடந்தைகிடந்த மாமாயா திருக்குடந்தையிலேவந்து ஆச்சரியமான அழகோடே திருக்கண்வளர்ந்தருளுகிறது எதற்காக? நான் உன் திருவடிகளைப் பற்றின பற்று நெகிழாமற் பண்ணியருளவேணும். என் உடலும் கட்டுக்கலைந்து தளர்ந்துகொண்டே போகிறது. என் ப்ராணனும் விரைவில் நீங்கும், ஆனால் உன் சக்திக்கு குறையொன்றுமில்லையே. நீ உன் சரமச்லோக ப்ரதிக்ஞா வார்த்தையை காப்பாற்றமாட்டாயோ. 5.8.8


6. பெருமானே! என்னையும் எல்லோரையும் அடிமை கொள்வதற்காக எவ்விடத்தும் வியாபித்து விருக்கிறவனே! உன் இந்த அருளும் எனக்குக் கார்யயமாகவில்லையே, நான் உன்னைப் பெறும்வழி நீயே காட்டியருள வேணும்.

7. உன் திருவடியே சுமந்துழல பரதாழ்வானுக்கு மரவடியைக்கொடுத்தாபோல எனக்கும் அருளவேணும். 4.9.9

8. சேதநர்கட்குப் புருஷகாரஞ் செய்வதையே தொழிலாகவுடைய பெரிய பிராட்டியாரை திருமார்பிலே கொண்டு அதனால் மாதவனென்னுந் திருநாமமுடையோனே! கூனியின் கூன் நிமிர்ந்தவனே!, மதுசூதனே!, உன்னுடைய பரம போக்யமான திருவடிகளை நான் பெறும்படி அருள்புரியவேணும். பிராட்டி திருமார்பிலே நித்ய ஸந்நிதாநம் பண்ணியிருக்கும்போது அருளாமைக்குக் காரணமில்லையே ! 1.5.5


9. பிரானே! உன் திருவடிகளை என் தலைமீது வைக்குமித்தனையே வேண்டுவது; நின் திருவடியை என் தலைமேல் சேர்த்தால், ஸாலோக்ய ஸாரூப்ய ஸாமீப்யம், ஸாயுஜ்ய மென்கிற நான்கு மோக்ஷ ஸாம்ராஜ்யங்களும் இதிலேயே அடங்கிவிட்டனவாகும். வேறு எதுவும் நான் எஞ்ஞான்றும் வேண்டமாட்டேன். 2.9.1


10. தம்முயற்சியால் ஒருவர்க்கும் அணுக வொண்ணாத உம் திருவடிகளை, நான், அணுகும்படி பண்ணவேணும்.2.9.2


11. உன் திருவடிகளின் நிழல்போலவும் ரேகை போலவும் என்னை ஆக்கிவைக்க வேணும். 2.9.10


2.4 எம்பெருமானே, செவிசாய்க்க மாட்டாயா?


1. பெருமானே, இவ்வளவு கூவியும் நீ செவிசாய்க்கவில்லை என்றால் என் பாபம் தானே காரணமாக இருக்கவேண்டும். நான் விரும்புகிறபடி என் கண்முன்னே வந்து காட்சி தந்தருளத் திருவுள்ளமில்லையாகிலும் ‘-நீ பாவி, உனக்கு நான் காட்சிதரமாட்டேன்” என்கிறவொரு வார்த்தையையாவது என் கண் வட்டத்திலே வந்து சொல்லிப்போனாலாகாதோ.4.7.3


2. அநுக்ரஹம் செய்யத் திருவுள்ளமில்லையாகிலும் ‘நீர் பாவமே செய்து பாவியானவராகையாலே உம்மோடு கலப்பதற்கு எனக்கு விருப்பமில்லை! என்று நிக்ரஹித்து விட்டேனென்றாவது கண்முன்னே வந்து நின்று சொல்லிப்போனாலாகாதோ? சொல்லுகிற இந்த வார்த்தையாவது என் முகத்தை நோக்கி நீ சொல்லுவாயாகில் அப்போதைய ஸேவையாவது கிடைக்குமே.

எம்பெருமானே, எனக்கு மகனாய் நீவரவேண்டும் என்று கேட்காதவர்களுக்கும் மகனாக பிறந்தாய். உன் திருவடி ஸம்வந்தம் கேட்காதவர்க்கும் த்ரிவிக்ரமனாக உலகளக்கும்போது, அவர்கள் சிரஸின்மீது திருவடி வைத்து அருளினாய். உலகம் முழுமைக்கும் க்ருபை செய்த நீ என்மீது க்ருபை செய்யலாகாதோ. கண்ணெதிரே வந்து ஸேவைத்தந்தருளலாகாதோ?

என்னை நீ பாவியென்றாலும் அதில் எனக்கொரு ஆக்ஷேபமில்லை; உன் திரு மிடற்றோசை கேட்கவேண்டுவதே எனக்கு அபேக்ஷிதம்; ஆகவே நீ என் கண்ணுக்கு இலக்காகி வந்து சொல்லவேணும்.உன்னைக்காணாதவளவில் என் உயிர் பிரிய வேண்டுமோ.

எம்பெருமானே, நீ எனக்கு ஞானம் கொடுத்தருளினாய். ஆனால் அதைக்கெண்டு உன்னை அடையவிடாமல், என் ஆத்மாவை ஓர் அழுக்குடம்பில் வைத்து புண்யபாபரூபங்களான பலவகைப் பாசங்களால் கட்டி மாம்ஸம், மேதஸ், இவைகளால் நாற்புறமும் சுவர் எழுப்பி நான் உன்னை அநுபவிக்க விரோதியாய் நிற்கச்செய்து உன்னை அடைய ஸாத்யமாகாதபடி ஸீதையை அசோக வனத்தில் வைத்தாற்போல் புறமே போர வைத்திருக்கின்றாயே, இது ந்யாயமா !.5.1.5

3. எம்பெருமானை அடைய ஆழ்வாரின் துடிப்பு

இப்போது ஆழ்வார் தாமான தன்மையில் இல்லை; எம்பெருமானின் நாயகியாக, பராங்குசநாயகியாகி பெருமான் மீது காதல் கொண்டுள்ளார்.

எம்பெருமானும் பராங்குசநாயகியின் காதலுக்குத் தான் இலக்காகப் பெற்று அதையே தனக்குப் ஸூவர்ணமயமான ஒளிமிக்க கிரிடம் முதலாகிய திருவாபரணங்களாகவும். பீதாம்பரமாகவும் அபிமானித்திருந்தான்.

எம்பெருமான் தன் பூமாலைகளாக ஆழ்வாரின் சொல்மாலைகளை ஏற்றுக் கொண்டான். ஆழ்வாரின் அஞ்ஜலியால் தன்னை ஸர்வாபரண பூஷிதனாகக் கருதினான்,

அது கண்டு ஆழ்வார், பெருமானைப்பார்த்து, என் ஆத்மவஸ்துவிலே அபிநிவேசமுடையனாய் ஏழுலகமும் முற்றுமாகி நின்றவனே,
ஒருவனைப் பிடிக்க நினைத்து ஊரைவளைவாரைப்போலே என்னைப்பிடிக்கைக்காகவே வ்யாப்தனானவனே,
என்னை பெற்ற ப்ரீதியாலே அந்தவ்யாப்தி ஸபலமானதாக நினைத்து மிகுந்த ஆனந்தம் அடைந்தவனே!
என் ஸ்வரூபம் நீ இட்ட வழக்கு உன் ஸவ்ரூபம் நானிட்ட வழக்கு என்கு களித்துக்கூத்தாடினார்.

ஆனால் இவை எல்லாம் வெறும் பாவனையாகவே இருக்க, ஆழ்வார் எம்பெருமானோடு உண்மையாகவே சேர ஆவலாக உள்ளார்.


3.1 பராங்குச நாயகியின் பரவை விடு தூது- 1

3.1.1. ஆண்டாளைப்போலே .பிரிவாற்றாமையோடு கூடியிருக்கின்ற பராங்குசநாயகி தன் ஸமீபத்திலிருப்பதொரு நாரையைப் பார்த்து, ‘நாராய்! நீ என் நிலைமைய எம்பெருமானுக்கு அறிவித்து என்னையும் அவனையுஞ் சேர்க்க வேணும்’ உன் நீ அழகிய சிறகுகள் படைத்திருப்பது எனக்காக விரைந்து தூது செல்லுவதற்கன்றோ. அவன் என்னை புறக்கணித்துவிட்டுப் போயிருக்கும் ஸமயத்திலே என் வருத்தங்களை முறையிட்டுக்கொள்ளலாம்படி வந்து முகங்காட்டின உன் கருணையே கருணை. அவனோடே கலந்து பிரிந்து அவனை மீண்டுங் கண்ணாலே காண்பதெப்போதொவென்று விடாய்த்துக் கிடக்கிற என் விஷயத்தில் கருணைகூர்ந்து, விரஹம் தின்ற என் வடிவைக் கண்டு இரங்கி நீயும் நின் சேவலுமாய் பெண்ணும் ஆணும் விட்டுப்பிரியாமல் தூதுபோகவேணும். அடியார்களை நோக்குவதற்கென்றே அவர் கொடிகட்டிக் கொண்டு இருக்கின்றாராதலால் நீங்கள் சென்று சிறிது ஞாபகப் படுத்தினாலேயே, யானைக்கு ஓடி வந்ததுபோல் அரை குலையத் தலைகுலைய ஓடிவருவார். இராமபிரான் மாருதியை இலங்கைக்குத் தூதுவிட்டான்; ஆதலால் என்விடு தூதாய்ச் சொல்வது உங்களுடைய பாக்கியமேயாகும். 1.4.1


3.1.2 இனககுயில்காள்! = என்னைப்போலே நீங்களும் தனியாயிருக்கவில்லையே; கூடிக்களித்திருக்கின்ற நீங்கள் ஸந்தோஷமாக இது செய்யலாமே. அவனோடு கலந்து பிரிந்து வெறுந்தரையாயன்றோ நானிருக்கிறேன்; இப்படிப்பட்ட தாமரைககண் பெருமானாரிடம் எனக்குத் தூதாய்ச் செல்லுகை தருமமன்றோ. எனக்காக அவன் பக்கலிற்சென்று என் நிலைமையை அறிவித்தால் போதும்; அநாதிகாலமாகத் ஸதநாநுஷ்டானம் பண்ணாத நான் திரட்டின பாபத்தாலே அவன் திருவடிவாரத்திலே அந்தரங்க கைங்கரியம் பண்ணுதற்கு ஏற்கவே பாக்யம் பெறவில்லை. இப்போது திருவடியைவிட்டு விலகியே போய்விட்டேனே. என் கையிலே ஒன்று மின்றியே அவன் கையையே எதிர்பார்த்திருக்குமிந்த நிலைமையிலும் அவனை இழப்பதுண்டோ? என்று கேளுங்கோள். 1.4.2


3.1.3 மென்னடைய அன்னங்காள் உங்களுடைய பாக்கியமே பாக்கியம்! நீங்கள் சாஸ்திரப்படியே மணந்து கொண்டதனாலன்றோ பிரிவுத்துயரம் விளையப்பெறாமலிருக்கின்றீர்கள்; நான் அப்படியன்றியே காந்தர்வ விவாஹம்போல் மனப்பாங்கினால் கூடினபடியாலன்றோ இப்போது இங்ஙனம் பிரிவாற்றாமையெய்திப் பரிதபிக்கின்றேன். தலைவன் பிரிந்துபோம்போது அங்ஙனம் போகவொண்ணாதபடி வளைத்துத் தடுத்து நிறுத்திக்கொள்ளாமற்போனேனே! மதிகேடியானேனே! தன் புத்தி சாதுர்யத்தினால் வாமன்னாய் சென்று, உலகை மீட்ட கள்வனிடம் தூது செல்லவேண்டும். ஒருத்தி அறிவழிந்து வருந்திக் கிடக்கின்றாளென்று சொல்லுங்கோள். அளவில்லாத பாபங்களை அநுவரதமும் செய்கின்ற ஜனங்கள் நிறைந்த இவ்வுலகின்கண் தானொருத்தி செய்த பாவந்தானா அனுபவித்தும் மாளாதது? என்று கேளுங்கோள். அரைகுலையத் தலைகுலைய ஆனைக்கு உதவ ஓடிவந்தாப்போலே கடுக ஓடி வரும்படி சொல்லுங்கோள். 1.4.3


3.1.4 பராங்குசநாயகி பல பறவைகளை விளித்துச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பதைக் கண்ட சில மகன்றில் பறவைகள் ‘நமக்கும் கைங்கரியம் செய்யச் சிறிது அவகாசம் நேர்ந்தது’ என்று மகிழ்ந்து அருகே வந்து எங்களுக்கு ஏதேனும் நியமனமுண்டோ?, என்று கேட்பனபோல நிற்க, அவற்றைக் கண்டு, ‘அந்தோ! ‘மகன்றில்களே! என்னிலைமையை அவர்க்குச் சொல்லுவீர்களோ? பிரிவில் தரிக்கமாட்டாத என்னுடைய ஸ்வபாவத்தை நன்றாகக் கண்டு வைத்தும் ‘ஐயோ? இப்படிப்பட்டவளையோ விட்டுப் பிரிவது!, ஒருகாலும் பிரியத்தகாது’ என்றிராத என் நீலமுகில்வண்ணர்க்கு என்ன ஸமாசாரம் சொல்லுவேன். நான் இங்கே நிறம் இழந்து பசலையால் பீடிக்கப்பட்டு தவிக்கிறேன். என்னோடு முன்பு கலந்ததனாலே நீலமுகில் வண்ண மேனி நிறம் பெற்றவர் ‘என்னைவிட்டுப் பிரிந்தபின்பும் நிறம் அழியாமல் நீலமுகில் வண்ணராமேயிருக்கின்றாரே. என் நிறம் மட்டும் போய் அவர்க்குப் பிரிவாற்றாமையுமில்லையே, பசலை நிறம் வந்து அவர் வெளுத்துப்போகவில்லையே. அவருக்கு என் சொல்லி யான் சொல்லுகேன். நான் சொல்லியனுப்பவேண்டம்படியாக இருக்கிறவர் உங்கள் வார்த்தைகேட்டா வரப்போகிறார்? இன்றளவும் ஒருவாறு தங்கியிருந்தாலும் இனி ஒரு நொடிப்பொழுதும் தங்காதென்று சொல்லுங்கோள். 1.4.4


3.1.5 நீர் நிறைந்திருக்கும் படியான கொடித்தோட்டங்களிலே இரைதேடுகின்ற குருகே! எப்போதும் நீர் வெள்ளமிட்டுக்கொண்டேயிருக்கின்ற கண்களையுடைவளான என்னைப் பாருங்கள். கூடியிருக்குங்காலத்திலோ ஆனந்தக்கண்ணநீர்; பிரிந்திருக்குங்காலத்திலோ சோகக்கண்ணீர். யாரும் கேட்காமலேயே உலகங்களுக்கெல்லாம் அபீஷ்டங்களை அளிக்கின்றாரே; அப்படிப்பட்டவர் பாவியான எனக்கு உதவலாகாதோ. ஸர்வ ஜந ரக்ஷணம் பண்ணுகிறவர் ஸ்வ ஜந ரக்ஷணம் பண்ணலாகாதோ? நாட்டுக்கு இட்ட நினைப்பு அந்த:புரத்துக்கு அரிதாகவேணுமோ? ’

நாராயணன் என்ற சொல் ஸகல சேதநங்களுக்கும் தான் இருப்பிடமாய் அவற்றையும் தான் இருப்பிடாகவுடையனாயிருக்கும் பெருமானையன்றோ குறிக்கிறது. நார-பதத்தின் அர்த்தத்தினாலே நான் அவரைச் சேர்ந்தவளல்லேனோ? என்னைவிட்டால் அவர்க்கு நாராயணத்வம் எங்ஙனே நிரம்பும்?. நான் எக்கேடாவது கெட்டுப்போகிறேன்; நாராயணனென்றும் ஸகல்லோக ஸம்ரக்ஷகனென்றும் விருதுசுமக்கின்ற அவர்க்கு என்னொருத்தியை ரக்ஷியாமையினாலே, அவர் பெற்ற பெயரெல்லாம் மழுங்கிப் போகுமன்றோ; அங்ஙனம் போகாமே நோக்கிக்கொள்ளும்படி சொல்லவேணும்.

கள்ளிச்செடிக்கு மஹாவ்ருக்ஷமென்று பேர் இருப்பதுபோலே அவர்க்கு இந்தத் திருநாமம் ஏற்பட்டதோ? அவர் திருநாமத்திற்கு அர்த்தபுஷ்டி இல்லையோ என்று கேளுங்கோள். 1.4.5


3.1.6 கம்பீரத்தன்மையும் அழகும் பொருந்திய வண்டே! எம்பெருமான் இப்படி உபேக்ஷிக்கும்படி என்ன பாவம் பண்ணினோம்!; எம்பெருமான் ‘நம்முடைய நாராயணத்வம் தொலைந்தாலும் தொலையட்டும்; ஒருவிதத்திலும் நமக்கு ஈடல்லாத இந்தப் பராங்குசநாயகியோடு கலந்து கெட்டபெயர் பொறுவதிற்காட்டிலும் நாராயணத்வம் அழிய நிற்பதே சரி என ஒருகால் திருவுள்ளம் பற்றி இருக்கக்கூடும். அப்படியானால், அவருக்கும் அவத்யம்வராமல் எனக்கும் அவர் ஸம்பந்தம் கிடைக்க ஒரு வழியுண்டு; தாம் திருவீதி உலாவப்புறப்படுதல், ஆனைக்கு அருள் செய்ப்புறப்படுதல், என்றிப்படிப் சில யாத்திரைகள் செய்வதுண்டே; அப்படி ஏதேனுமொரு வியாஜங்கொண்டு பராங்குசநாயகி இருக்கிற வீதிவழியாகக் கருடனை ஒருநாள் செலுத்தவேணுமென்று சொல்லவேணும். எங்கள் தெருவே போனால் அவருக்கும் அவத்யம் வாராது. ஜன்னல் வழியே அவரை நோக்கி நானும் என் ஆசை தணிந்து ஜீவிப்பேன்; இதை அவர்க்குச் சொல்லாய். 1.4.6


3.1.7 நான் வளர்த்த இளங்கிளியே! வடிவில் பசுமையாலும் வாயில் பழுப்பாலும் மழலைச் சொற்களாலும் எம்பெருமானை அநவரதம் நினைப்பூட்டிக்கொண்டு என்னை வருத்துகின்ற கிளியே! என்னால் வளர்க்கப்படுகிறவர்கள் எல்லாரும் எனக்குத் தீங்கிழைப்பதென்றே வழக்கமாய்விட்டது; எம்பெருமான் இப்போது எனக்குத் தீங்கிழைப்பதும் என்னுடைய ஸம்பந்தமே காரணமாகவன்றோ; அதுபோலே என்னுடைய ஸம்பந்தமே காரணமாக நீயும் எனக்குத் தீங்கிழைத்துக் கொண்டிருப்பது வியப்பன்று; என்னால் வளர்க்கப்பட்டவனன்றோ நீ.
அபராத ஸஹத்வமென்று, குற்றங்களைப் பொறுத்தருள்பவர் என்று அவர்தாம் விருது பெற்றிருக்கின்றாரே, அதனைச் சிறிது பார்க்கவேண்டவோ. எனது பிழைகளை மாத்திரம் நினைந்தாரேயல்லது, பிழை பொறுக்கவல்ல தமது க்ஷமாகுணத்தை நினைத்தாரில்லையே. அதனை மறந்தாப்போலே எனது பிழைகளையும் மறந்தாலாகாதோ?

பிழையுடையார் பக்கலிலே அருள் செய்யாவிடின் இவர் எங்ஙனம் திருமாலாக இருக்கமுடியும்? அநுக்ரஹமே வடிவெடுத்தவளென்றும் நிக்ரஹமென்பதைக் கனவிலுங் கண்டறியாதவளென்றும் புகழ் பெற்றவளான பிராட்டிக்கு இவர் மணவாளராகில் அவளது உபதேசத்தின்படி நடக்கவேண்டியவரன்றோ இவர். பிழைசெய்யாதவனே உலகில் இல்லை என்று சொன்ன ஸீதா பிராட்டியோடே இவர் ஸம்பந்தம் பெற்றுவைத்து இங்ஙனே பிழைகண்டு உபேக்ஷித்தல் தகுதியோ இப்படி அவர் பிழைகண்டு ஒதுங்குகின்றாரென்பதைப் பிராட்டியறிந்தால் அவள் தானும் பிறகு இவர் முகத்திலே விழிப்பளோ?
இளங்கிளியே! ‘இப்படி அருளாதிருக்கலாமா?’ என்று அவரிடத்துச் சென்று கேள்;

அதற்கு அவர், “குற்றங்களை அளவில்லாதபடி செய்து வைத்திருந்தால் நாம் எப்படி அருள் செய்யக்கூடும். அங்ஙனஞ் சொன்னால் தேவரீருடைய கருணைக்கு இடையூறாக என்ன பிழை செய்தாள்? “தேவரீருடைய கருணை தாராளமாகப் பெருகலாம்படி அவள் இருக்கிறாளேயொழிய அக்கருணை தடைபடும்படி ஒரு அதிப்ரவ்ருத்தியுஞ் செய்த்தில்லையே. ’தேவரீருடைய கருணைக்கும் அப்பால் அவள் என்ன பிழை செய்தாள் என்று கேள்.

இந்த வொரு வார்த்தையை மாத்திரம் நீ அங்குச்சென்று சொல்லவேணும். நீ என்னால் வளர்க்கப்பட்டவனாயிருந்து இவ்வளவு உபகாரமுஞ் செய்யலாகாதோ? 1.4.7


3.1.8 நான் வளர்க்கும் பூவை பக்ஷியே. என் தலைவரோ பக்தர்கள் பக்கலில் பைத்தியம் பிடித்தவர். நானும் தூதுவிட வேண்டுமளவான பைத்தியம் பிடித்தவள்; ஆகவிப்படி இருவரும் அன்பார்ந்திருக்கும்போது இடையிலே சேரவிடுவார் வேண்டுமத்தனையே. அது உன்னாலாகக் கூடியதாதலால் ‘என் நோயை அங்குச்சென்று தெரிவிப்பாய்’ என்று உன்னைப் பல்காலும் வேண்டினேன். இருந்தும் என்னை நீ உபதேக்ஷித்திருந்துவிட்டாய்.
நான் எதுசொன்னாலும் விரைந்து செய்து முடிப்பதே இயல்பாக, ‘எப்போதும் உத்ஸாஹமாகவேயிருக்கு மியல்வுடைய நீ இப்போது என் நிலைமையைக் கண்டு வருந்தாமல் ஏற்கெனவே உன்னை நான் வேண்டிக்கொண்ட பிறகும் எனக்காகத் தூது செல்லாமல் இருக்கிறாயே. நீ இதுவரையில் இருந்த மாதிரியில்லையே. நானோ இப்போது என் நிறம் நீங்கி, பசலை நோயால் பீடிக்கப்பட்டு மிக மெலிந்து முடியும் நிலையில் இருக்கிறேன். இனிமேல் உனக்கு இரையிடுவாரை நீயே தேடிக்கொள்ளாய். 1.4.8


3.1.9 ஓ வாடைக்காற்றே! அங்குமிங்கும் திரிகின்ற குளிர்ந்தகாற்றே! என்றபடி அங்கே அந்தரங்கமாய்த் திரியவல்ல காற்றே. இப்போது எனது சரீரம் எலும்பும் நரம்புமேயாம்படி மிகவும் மெலிந்து போயிற்று. எலும்பிலே துளைத்து நூலைக் கோத்தால் எவ்வளவு ஹிம்ஸையாயிருக்குமோ, அவ்வளவு ஹிம்ஸையைச் செய்கின்றையே.

பகவானை ஆராதிப்பதற்கென்றே நமது கரணகளேபரங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன. மலர்போலே எம்பெருமானுக்குப் பரமபோக்யமான ஆத்மபுஷ்பத்தை ஸமர்ப்பித்து எம் பெருமானின் இணையடிக்கீழ்“ அடிமை செய்வதற்காகவே நான் இருக்கிறேன். அப்படிப்பட்ட நான் இங்ஙனே எம்பெருமானைவிட்டுப் பிரிந்து துரத்ருஷ்டத்தில் இருப்பது ஏனோ! “நித்யகைங்கர்யத்துக்கு இட்டுப்பிறந்தவஸ்து இப்படியிருக்கக்கடவதோ”. ஏதுக்காக இவ்வாத்மா இப்படி அநர்த்தப்பட்டு கிடக்கவேணும்? என்கிற இவ்விஷயத்தை எம் பெருமானிடத்து விண்ணப்பஞ் செய்து, அதற்குப் பிறகும் அவன் காது கொடாது, என்னிடம்ருந்து வரும் கைங்கரியம் நமக்குவேண்டா’ என்றிருந்தானாகில் நீ அவனோட்டைப் பிரிவுக்குச் சிளையாத என்னுடலை நீ அவச்யம் வந்து முடித்துவிட வேணுமென்று காலைப்பிடித்து வேண்டிக்கொள்கிறேன். 1.4.9


3.1.10 என் நெஞ்சே! நம் காரியம் ஒருவிதமாக முடியும்வரை நீ அவனை விடாதே யிருக்கவேணும். ஆச்ரித விரோதிகளைத் தொலைப்பதற்காகத் திருவாழியுங் கையுமாகவே கண்வளர்ந்தருளுகிறான் பெருமான். . அப்படிப்பட்ட எம்பெருமானைக் காண்பது அரிது; பாக்யவசத்தாலே அவனை காணப்பெற்றால் இவ்வாத்மா ஸம்ஸாரத்திலிருந்து விட்டு நீங்கி மோக்ஷம் அடைவதற்கன்றோ தேவரீரும் முயற்சி செய்கின்றது என்பதாகச் சொல்லவேண்டும்.

சுழன்று வருகிற பேதை நெஞ்சே! நாம் பிறந்ததற்குப் பயன் அவரைக்கிட்டி அடிமை செய்கையாயிருக்க. அது செய்யாதே இங்ஙனம் பிரிந்து பரிதபிக்கும்படியான பாபத்தைப் பண்ணிக்கிடக்கிற நாம் அவரோடே சேருகிறவரையில் அவரை நீ விடாதே அநுவர்த்தித்து என்னைச் சேர்க்கப்பாராய். 1.4.10


3.2. தன் விரஹத்தை எங்கும் காணுதல்


3.2.1 கடற்கரைச் சோலையில் உணவுக்காக ஊக்கங்கொண்டிருக்கின்ற ஒரு நாரை கண்ணுக்குப் புலப்பட, பராங்குச நாயகி அதனுடம்பில் இயற்கையாகவுள்ள வெண்மையைக்கண்டு அதுவும் தம்மைப்போலவே பிரிவாற்றாமையினால் வெளுத்துவிட்டதாகக்கொண்டு

என்தாய் உறங்கினாலும் நான் உறங்குவதில்லை. என் உறக்கமின்மை கண்டு வருந்தி என் தாயும் உறங்காள். என்னைப்பெற்ற தாயும், உறங்காதிருக்கும் தேவலோகமும் உறங்கினாலும் நீ உறங்குவதில்லையே! இதற்குக் காரணம் என்ன;

உள்ளம் உருகி நைந்து அதனாலே பயலை நிறம் விஷமேறினாற்போலே உடம்பிலே வியாபித்து, நான் நோவுபடுவது பகவத் விஷயத்திலீடுபட்டதனாலே;

என்னைப்போல் நாயும் வெளுத்திருக்கிறாயே. என்னைப்போலவே நீயும் திருமாலால் நெஞ்சு கொள்ளை கொள்ளப் பெற்றாயோ. நாராய்! ஐயோ! நீயும் நானகப்பட்ட விஷயத்திலே அகப்பட்டு இப்படியானாயோ. 2.1.1


3.2.2 அன்றில் பறவை ஆணும் பெண்ணும் இணைபிரியாமல் நெருங்கி ஒன்றொடொன்று வாய் அலகைக் கோத்துக்கொண்டு உறங்கும். கணப்பொழுது ஒன்றை ஒன்று விட்டுப் பிரிந்தாலும் அத்துயரத்தைப் பொறாமல் கூவும். அப்படி அவை கத்துகிற குரல் பராங்குச நாயகியின் திருச்செவியிலே விழுந்தது.

தழதழத்த குரலையுடைத்தான அன்றிற்பறவையே! நெஞ்சு பறியுண்டு நெடும் போதாக வருந்திக்கிடக்கின்றாயே! அடிமைப்பட்ட என்னைப்போலே பிரிவாற்றாமை தோற்றவிருக்கிற நீயும் அரவணைமேல் பள்ளிகொண்ட முகில் வண்ணணுடைய துழாய் மாலையை ஆசைப்பட்டு இப்பாடுபடுகிறாயோ? 2.1.2


3.2.3 கடல் பெருமுழக்கஞ் செய்வதும் அலையேறுவதும் வடிவதும் அதற்கு இயல்பாயிருக்க, அதனை யறியாதே அதுவும் தம்மைப்போலே எம்பெருமான் திருவடிகளில் நசைவைத்து விரும்பனபடியே லயிக்கப் பெறாமையினாலே தன் காம்பீரிய மெல்லாமிழந்து கரையிலே வந்து கரையேறமாட்டாதே கத்துகின்றதாகக்கொண்டு,

உறங்குவதற்கென்று ஏற்பட்டது இரவு; விழித்துக் கொண்டிருபப்பதற்கென்று ஏற்பட்டது பகல் கடலே! இந்த வித்யாஸத்தை உன்னிடத்து கண்டிலோம். நீ எப்போதும் கத்திக்கொண்டே இருக்கிறாயே. எம்பெருமானின் விரஹத்தாலே என் நெஞ்சைப்போலே உன் நெஞ்சும் உருகிப்போய் நீ எப்போதும் கத்திக்கொண்டே இருக்கிறாயோ. நான் அந்த இராமபிரானிடத்து ஈடுபட்டிருக்குமாபோலே நீயும் ஈடுபட்டு வருந்துகிறாயோ?

ஸீதை யென்பவளும் நம்மைப்போலே ஒரு பெண் பிள்ளையாயிருக்க அவளுக்காக மாத்திரம் உண்ணாது உறங்காது படாதபாடுகளும்பட்டவர் நம்மைப் பற்றி ஒரு சிந்தனையுஞ் சிந்திக்கின்றிலரே ! 2.1.3


3.2.4 காற்றானது எங்கும் பரவிய தத்துவம் அது ஒரு நொடிப் பொழுதும் ஓரிடத்தில் நிலை நின்றிராது; எப்போதும் உலாவிக் கொண்டேயிருக்கும். உடம்பிலே புழுதியை ஏறிட்டுக் கொண்டு வடிவு தெரியாதபடியிருக்கும் குளிர்ச்சியுடைத் தாயுமிருக்கும் ஆக இத்தனையும் அதற்கு இயல்பாயிருக்க, அதனை அறிய கில்லாதே அதுவும் தம்மைப்போலவே பகவத் விஷயத்தில் ஆசைவைத்து விருப்பம் நிறைவேறப் பெறாமையினாலே இருந்தவிடத்தில் இருக்க மாட்டாதே உடம்பிலே புழுதியை ஏறிட்டுக்கொண்டு வடிவு தெரியாத படியாய் ஜன்னி ஜ்வரமுற்றுக் குளிர்ந்திருப்பதாகக்கொண்டு

வாடையே! நீயும் நான் பட்டது பட்டாயோ. என்போல் கடலும் மலையும் ஆகாயமும் துழாவி அப்பெருமானைக் காணவேண்டி நின்றவாறு நில்லாதே, எங்குப்போய்த் தேடினால் எம்பெருமான் கிடைப்பனென்று, திருப்பாற்கடலில் சென்று தேடலாமா? திருமலையிற் சென்று நாடலாமா? பரமபதத்திற்கே போய்ப் பார்க்கலாமா என்று இங்ஙனே பலவிடமும் துழாவி அலைகிறாயோ.

இங்ஙனே கடலும் மலையும் விசும்பும் அவனை துழாவித் திரிகின்றவர்கள் நாங்கள் சிலரே என்றிருந்தேன்; காற்றே! நீயும் எங்களைப்போலவே எங்குத் திரிகின்றாய்; இரவு பகல் கண்ணுறங்காதே அலைகிறாயே. கையுந் திருவாழியுமான ஸர்வேச்வரனை நீயும் காண ஆசைப்பட்டு அதனால் இப்பாடு படுகிறாயோ. 2.1.4


3.2.5 மேகம் நீர்சொரிவதைக் கண்ணீர்விட்டு அழுகிறபடியாக எண்ணி,

நீயும் நீயும் மதுசூதன் பாழிமையிற்பட்டு அவன்கண் பாசத்தால் என்னைப்போலே அவனுடை. குணசேஷ்டிதம் முதலியவற்றில் அகப்பட்டு உலகம் வெள்ளங் கோக்கும்படியாகக் கண்ணீர்விட்டு அழுகிறாயோ. 2.1.5


3.2.6 கலாமாத்ரமாய் தேய்ந்து தோன்றின இளம்பிறைச் சந்திரனைக்கண்டு

அந்தோ! முன்பு பூர்ணணாயிருந்த சந்திரனே!’ நேற்றுவரையில் நீ உதித்தவுடனே இருள் சிதறி ஓடுதலைக் கண்டிருந்தோம் இன்று அங்ஙணம் காண்கின்றிலோம் நீ ஒளி மழுங்கிக் குறையுடன் இருக்கிறையே. இப்படி நீயும் எம்மைப்போலே மேனிமெலிந்தமைக்கு என்ன காரணம்? உன் வடிவில் எழிலெல்லாம் இழந்தாயே!

அவர் வசனங்களை நம்பி நான் கெட்டதுபோலே நீயுங் கெட்டாயோ? அவர் இயற்கையாக ஸத்யமே சொல்லுகிறவராயினும் இரட்டை நாக்கு படைத்த பாம்பரசனோடே ஸஹவாஸம் உள்ளவர் அன்றோ. 2.1.6


3.2.7 ஒருவரையொருவர் காணவொண்ணாதபடி மூடின இருளைக்குறித்து

இருளே. எம்பெருமானைப் பிரிந்து நோவுபட்டிருக்கிறவென்னை நீயும் இப்படி ஹிம்ஸிக்கிறாயே.

நாரையென்ன, அன்றிற் பறவையென்ன, கடலென்ன, வாடைக்காற்றென்ன, மேகமென்ன, இளம்பிறைச் சந்திரனென்ன இங்ஙணம் சேதன அசேதனமாகிய நாங்களெல்லோரும் பகவத் விஷயத்திலீடுபட்டு நெஞ்சிழந்து எங்கள் ஆற்றாமையைச் சொல்லிக் கதறியழுதுகொண்டிருக்க,

இருளே ! நீயும் எங்களைப்போலே எங்கள் திரளிலே சேர்ந்து கதறியழவேண்டியிருக்க. அது செய்யாதது மட்டுமல்லாமல் கொடிதாக நின்று எங்களை நீ ஹிம்ஸிக்கின்றாயே! இப்படியும் ஒரு கொடுமையுண்டோ? 2.1.7


3.2.8 ஆற்றாமையாலே தன் மாளிகையிலே புகுந்து அங்கு எரிகிற விளக்கைக் கண்டு அதன் வெப்பத்தைப் பார்த்து ‘உடம்பில் கைவைக்கவொண்ணாதபடி ஜ்வரம் பற்றியிருக்கிறது கண்டு
நொந்தாராக்காதல்நோய் தமக்கு இருப்பது போலவே விளக்குக்கு இருப்பதாக்க்கொண்டு,

நந்தாவிளக்கமே! நீயும் என்னைப் போலே பகவத் விரஹத்தாலே வெதும்புகிறாயோ. நாட்டுக்குக் கண்காட்டியான உனக்குப் உடம்பிலே இப்படி நோவு வருவதே! 2.1.9



3.3 பராங்குச நாயகியின் தாயின் வருத்தம்


3.3.1 ப்ரஹ்லாதாழ்வான் அபேக்ஷரித்த ஸமயத்திலே நரசிங்கமாய் வந்து தோன்றி உதவியருளின பெருமான் அந்தோ! எனக்கு உதவுகின்றிலனே யென்று பராங்குச நாயகி ஆற்றாமையாலே துடித்து நெஞ்சு நீர்ப்பண்டமாக உருகி கண்ணீராய் வழிந்தோடி அசோகவனத்தில் சிம்சுபா வ்ருக்ஷத்தின் கீழே பிராட்டி வருந்தினார்ப்போல் வருந்தி திக்குக்கள்தோறும் கண்களைச் சுழலவிட்டு எம்பெருமான் ஆபத்திலே வந்து உதவத் தவறமாட்டான், திடீரென்று ஓடிவந்தே தீருவன் என்று நிச்சயித்துச் சுற்றிலும் பார்த்தபடியே ஸ்ரீ ப்ரஹ்லாதாழ்வானுக்குத்தான் உதவவேணும், மற்றையோர்க்கு உதவலாகாது என்று ஏதேனம் ஸங்கல்பமுண்டோ வென்று சொல்லிவாடுகின்றாள்.

வந்து உதவவேணுமென்று திருவுள்ளங்கொண்டால் ஒரு தூணிலோ துரும்பிலோ தோன்றியும் உதவலாமே; அவனுக்கு அசக்யமான தொன்றில்லையே! என்று சொல்லியும் உயிரை ஒருவாறு தரித்துவைத்துக் கொண்டு வாடுகின்றாள் என்று அவள் திருத்தாய் சொல்லுகிறாள். 2.4.1

3.3.2 பாணாசுரனின் ஆயிரந்தோள்களையுந் துணித்து உஷைக்கும் அநிருத்தாழ்வானுக்கும் மணம் செய்தருளின நீர் இப்பெண்பிள்ளை திறத்தில் இரங்காதிருப்பது ஏனோ.

இவளுடைய நெற்றியழகைக் கண்டால் ஒரு நொடிப்பொழுதாகிலும் இவளைவிட்டுப் பிரிந்திருக்கமுடியாதே. பெற்ற தாயான எனக்கே ஆகர்ஷகமாயிருக்கின்ற இவள் அழகு உமக்கு அநாதர விஷயமானது எங்ஙனனேயோ.

இவளை நீர்மறந்தாலும் உம்மை நீர்மறக்கலாமோ? உம்முடைய குணம் உமக்குத் தெரியாதோ? நம்மைப் பிரிந்தவர்கள் பிழையார்கள் என்று நீர் அறியமாட்ரோ? உம்மைக்காணும் ஆசையுடன் நைகின்றாள். நீர் இவளைக்காண ஆசைப்படவேண்டியது ப்ராப்தமர்யிருக்க விபாரீதமாக நீர் இருப்பது என்னே!

உடைமையக்காண உடையவனன்றோ ஆசைப்படவேண்டும் உடையவனைக் காண உடைமை ஆசைப்படும்படியாயிற்றே!

ஆசை யென்பது ஒரு கடலாகச் சொல்லத்தக்கதாதலால், இவள் கடலிலே வீழ்ந்து துடிக்கிறாளே. தடைகள் கனத்திருக்கின்றனவோ. தடைகளை தொலைப்பது உமக்கு ஒரு பெரிய காரியமோ என்கிறாள். 2.4.2


3.3.3. பிரானே! நீர்ஜனகராஜன் திருமகள் திறத்திலே செய்த செயல்களை வால்மீகிபோல்வார் ஸ்ரீராமாயணாதிகளாக எழுதி வைத்த்தினாலன்றோ இப்பெண்பிள்ளை துடித்து நிற்கிறாள்;

ஒரு பிராட்டிக்கு அத்தனை பாடுபட்டுக் காரியஞ் செய்தவர் நம்மை இப்படித் துடிக்கவிட்டிருக்கிறாரே, இது நீதியோ என்று கதறுகிறாள்.

இன்று இவளை இப்படிக் கைவிட நினைத்த நீர் அன்று உண்ணாதுறங்காது ஒலிகடலை யூடறுத்து அத்தனை செயல்கள் செய்தது ஏதுக்கு.

இரக்கமே வடிவெடுத்தாற்போலிருக்கின்ற நெஞ்சையுடைய இவள் நெருப்போடே சேர்ந்த அரக்கும் மெழுகும்போலே உருகுகின்றாள். இவளுடைய நிலையோ இது; நீரோ இரக்கமென்பது சிறிதுமில்லாம லிருக்கிறீர். உம்மைப்போலே இவளும் இரக்க மற்றவளாக இருக்கும்படி செய்துவிட்டால் இடையில் நான் துடிக்க வேண்டியதில்லை; இவளோ இரக்கமனத்தினள்; நீரோ இரக்கமில்லாதவர். இதற்கு என்ன செய்வேன்?

உம்முடைய இரக்கந்தவிர வேறொன்றால் போக்கக்கூடியதாக இல்லையே இவளுடைய வருத்தம். வேறு எதைச்செய்வேன் நான்? ‘நாம் யாருக்கும் யாதொரு காரியமும் செய்வதில்லை; என்று நீர்சொல்வதற்கும் இடமில்லாதபடி ஒரு பிராட்டிக்காக எவ்வளவு செய்தீர். பக்ஷபாதச் செயல் செய்யாதே இவளைக் கொள்ளும். 2.4.3


3.3.4 மகளே! பதாறாதே எம்பெருமான் தன்பால் மோகித்திருக்குமவர்களுக்கு காரியம் செய்வது தவறமாட்டார்; ஜனகராஜன் திருமகளுக்காகத் காரியஞ் செய்தருளினாரென்பது வாஸ்தவமே. அப்பிராட்டி எத்தனை மாதம் தனிச் சிறையிலிருந்து துவண்டாள் தெரியுமோ? பத்துமாதம் பொறுத்தன்றோ அவளுக்கும் காட்சிதந்தது; ப்ராப்திகாலம் வர வேண்டாவோ?
அவளுக்குப் போலே உனக்கும் ஒருநாளிலே காட்சி தரத் தடையிராது. அப்பிராட்டி ஆறியிருந்தது போலவே நீயும் ஆறியிருப்பதே தகுதி; அவன் இலங்கை வென்றவன் என்பதையே நீ சொல்லிக்கொண்டிரு

-என்று நான் (என் மகளைத்) தேற்றினேன்; அவளும் அப்படியே “இலங்கை செற்றவனே!” என்றே சொல்லிக்கொண்டு ஒருவாறு தாரித்திருந்தவள் மீண்டும் கதறத் தொடங்கவிட்டாளே.

நீ நினைத்தபோதே அடியாரிருக்குமிடத்தே கொண்டுவந்து சோக்கவல்ல பெரிய திருவடியை ஊர்தியாகவுடைய வனல்லையோ அப்படியிருக்கச் செய்தேயும் வரக்காணாமையாலே நெஞ்சு கலங்கி நெடுமூச்செறிந்து நிற்கிறாள்; கண்ணீரைத் தாரைதாரையாகப பெருகவிட்டு நிற்கிறாள். கலங்கினவளாய் உன்னைத்தொழுவதும் செய்யா நிற்கிறாள். இவளையோ உபேக்ஷை செய்வது. என்செய்வேன். 2.4.4


3.3.5 இந்த நிலைமையிலும் நீர் இவள் திறத்து இரங்குகின்றீலீரே! உம்முடைய தயை எங்கே போயிற்று? இரவும் பகலும் இவள் விஷயமாக நீர் வாய் வெருவவேண்டியது போய் உம் விஷயமாக இவள் வாய் வெருவ வேண்டும்படியாயிற்றே!

அவ்வளவேயோ! ஆனந்தக் கண்ணீர்; பெருக வேண்டிய கண்கள் சோகக் கண்ணீர் பெருகிநின்றனவே! இவள் ஏதேனும் அதிகமாக ஆசைப்பட்டதுண்டோ? விரஹஜ்வரத்தாலே வாடின இவள் மார்விலுள்ள மாலையை வாங்கி, உம்முடைய மார்விலுள்ள மாலையைக் கொடுத்தால் போதுமே; வண்டு பண்ணின தவமும் இவள் பண்ணவில்லை போலும் ஒரு வண்டாகப் பிறக்கப் பெற்றிலேனே யென்று துவண்டு நிற்கின்றாள் காணும்.

இவள் அலமாபபுத்தீர இத்தனை திருத்துழாய் ப்ரஸாதமும் கொடுக்கின்றீர் இல்லையே. உம்முடைய ஸ்வபாவம் நிஷ்கல்மஷமன்றோ; இப்படி இரக்கமற்றவராக நீர் இருக்கிற வழக்கமில்லையே; உம்முடைய இரக்கம் எங்கே போயிற்று? 2.4.5


3.3.6 எம்பெருமானுடைய தயவில் குறையிருப்பதாகத் தாய் சொன்ன வார்த்தையைக் கேட்ட மகள் அந்த வார்த்தையைப் கேட்கப்பொறாமல்

‘என் கொழுநனுக்குத் தயவில்லையென்று சொல்லலாமோ? கடலில் நீர்வற்றிப் போயிற்று என்பாருமுண்டோ? நம்முடைய பாவமென்று நம்மை நொந்துகொள்ளலாமே யல்லது அவருக்குக் கருணையில்லை யென்று வாய்திறக்கலாமோ? பெருமாளுக்கு ஒருநாளும் தயவு இல்லாமற் போகாது; என்னுடைய தெளர்ப்பாக்யத்தினால் இங்ஙனம் ஸந்தேஹிக்க வேண்டியதாகிறதவ்வளவே. என்று சொன்னாள்.

நீ தயாளுதான் என்று அறுதியிட்டுவிட்டால் விருப்பம் வளரச் சொல்லவேண்டாவோ. பிரான் என்னும் நீ அடியார்க்கு உபகாரஞ்செய்வதையே தொழிலாகவுடையவனல்லனோ. 2.4.6.


3.3.7 தன்னுடைய நெஞ்சிலுள்ளது பிறரறியாதபடி மறைத்துக்கொண்டிருக்கு மியல்வுடைய இவள் இப்போது படும்பாடு என்னே வஞ்சனை !

பிராட்டி திருவடியிடத்தில் “ஒரு மாதத்திற்கு மேல் நான் பிழைத்திருக்கமாட்டேன்) என்று சொல்லியனுப்பினாள்’ அதைக் கேட்ட நீர் பிராட்டியைவிட்டு ஒரு நொடிப்பொழுதும் தாரித்திருக்க என்னால் முடியவில்லையே என்றாயே. இப்படி நீர் அவளிடம் தோற்க வேண்டியது ப்ராப்தமர்யிருக்க இப்போது இவள் தோற்றிருப்பது ஏதோ வஞ்சனையாக நடந்த காரியமே யன்றி ருஜூவாக நடந்தபடியன்று. 2.4.7


3.3.8 உம்மை ஆச்ரயமாகப் பற்றியிருக்கும் இவள் பிரதிகூலர் பட்டபாட்டைப்படுவது தகுதியோ?

மிடுக்கையுடைய கம்ஸன் நினைத்த நினைவு அவனோடே போம்படிபண்ணி அவனை முடித்தீர்; உம்மைத் தோற்பிக்க நினைத்தவர்களை நீர்தோற்பிக்கின்றவராயிருந்தீர்; பிரதிகூலர்களிடத்திலே வெற்றிபெறுவதும் அநுகூலர்களிடத்திலே தோல்விபெறுவதும் உமக்கு ப்ராப்தமர்யிருக்க இரண்டிடத்திலும் வெற்றி உம்முடையதாகவே யிருக்கத்தகுமோ?

உம்மையே தஞ்சமாகப் பற்றினவிவள் இப்பாடுபடலாமோ? இவள் படும்பாடுகளைச் சொல்லப்புகுந்தால் ஒரு மஹாபாரதத்திற்காகுமே.

ஸம்ஸாரிகளைப்போலே உண்டியே உடையே உகந்தோடித்திரியும்படியாக வைத்தீரல்லீர்; நித்யமுக்தர்களைப்போலே நித்யாநுபவம்பண்ண வைத்தீருமல்லீர்;
கம்ஸனைப்போலே முடியச் செய்தீருமல்லீர்;
உம்மையே தஞ்சமாகப்பற்றின விவளை எத்தனை பாடு படுத்த வேணுமோ!. 2.4.8


3.3.9 உம்மைப் பிரிந்ததுமுதல் இடைவிடாது நோவுபடுகின்ற இவ்வேழையின் விஷயத்திலே நீர்செய்ய நினைத்திருப்பது என்ன?.

ஸூர்யன் அஸ்தமிப்பது உதிப்பது யாதொன்றுமறியாள். ஸம்ஸாரிகள் உதயமானவாறே யதேஷ்டமாகத் திரிந்து வேண்டிய பொருள்களை ஆர்ஜிக்கலாமென்று களிக்கிறார்கள்; அஸ்தமித்தவாறே ஆர்ஜித்த பொருள்களைக்கொண்டு யதேஷ்டமாக விஷயபோகங்கள்; செய்யலாமென்று களிக்கிறார்கள்;

இப்பெண்பிள்ளையோவென்னில் உதயாஸ்தமயங்களில் வித்யாஸமில்லாதவளா யிருக்கின்றாள். சைதந்யமற்றவளோவென்னில், அல்லள்; பாரிமளமும் தேனும் நிறைந்த திருத்துழாய் விஷயமான வார்த்தையாகவே யிருக்கின்றாள்.

கூர்மையையுமுடைய திருவாழியை நீர் ஏந்தியிருப்பது எதற்காக? அத்திருவாயுதத்தைக்கொண்டு அநுகூலரை வாழ்விக்கவும் வல்லீர், பிரதி கூலரை அழியச்செய்யவும் வல்லீர்; இவள் திறத்து நீர்செய்யநினைத் திருப்பது எதுவோ. இவள் பேற்றில் நீர்நினைத்திருக்கிறதென் ?” 2.4.9


3.3.10 இப்பெண்பிள்ளை திறத்திலே பெரும்பாலும் எல்லாம் ஒடுங்கிப் போயிற்று; இவளுடைய நோக்கு ஒன்றுதான் மீந்துக்கிடக்கிறது; அஃதொன்றுமாவது குலையாதபடி நீர்நோக்கிக்கொள்ளவேணும்.

இது நமக்கு துர்லபம்’ என்றறிந்தாலும் ஆசையை விடமாட்டாத இளம்பருவமுடையவள். ஆக இப்படிப்பட்ட இவள் இரவும் பகலும் கண்ணுங் கண்ணீருமுர்க இருக்கின்றாள். தாமைரையிலே முத்துப்பட்டாற்போலே இக்கண்ணுங் கண்ணீருமாயிருக்கிற இருப்பபைக் காட்டிலெறித்த நிலாவாக்காமல் நீர்ஒடிவந்து காணவேண்டாவோ?

அவளிடம் நாம் வந்து கலப்பதற்கு தடைகள் கனக்கவுண்டே என்கிறீரேல், இராவணனிலும் வலிதோ இவளுடைய விரோதி வாக்கம்? அவனுடைய ஐச்வர்யமெல்லாம் நீறாகும்படி இலங்கையைப் பாழாக்கினீர்; ஒன்றை அழிக்க நினைத்தால் கிழங்குகூட மிகுந்திராதபடி அழிக்குமாவராயிருக்கின்றீர்; அப்படியே இவளையும் அழிக்க நினைக்து விட்டீரோ? எவ்வளவு அழித்தாலும் இவளுடைய கண்ணழகை மாத்திரமாவது குலையாமே நோக்கி யருளவேணும். உயிர்போகாதபடி நோக்கிக் கொள்ளவேணும். 2.4.10



3.4 பராங்குச நாயகி தன்னையே பெருமானாக பாவித்துக் கொள்ளல்



நாயகி நாயகனைப் பிரிந்து வருந்தும் காலத்திலே அனுகரித்து தரித்தல் என்றொரு முறையுண்டு. அதாவது, ராஸக்ரீடை செய்த காலத்திலே கண்ணன் தன்னை மறைத்திட, கோபியர்கள் தங்களையே கண்ணனாக பாவித்து நான் குழலூதுகிறேன், நான் காளிங்க நர்த்தனம் ஆடுகிறேன், நான் கோவர்ர்ரன மலை தூக்குகிறேன் என்று தரித்து இருந்தாற்போலே, நாயகனாக தன்னையே நினைத்து நாயகி போதுபோக்குவது உண்டு.

ஆண்டாள் திருப்பாவை பாடியது, கோபியராக தன்னை அனுகரித்து தானே.

இப்போது, விரஹதாபத்திலிருக்கும் பராங்குச நாயகி, தன்னையே எம்பெருமானாக பாவித்துக்கொண்டு அவனை அனுகரிக்கிறாள். 5.6

1. ஜகத் ச்ருஷ்டி, ஸம்ஹாரம்

கடல் சூழ்ந்த ஞாலம் முழுவதையும் படைத்தவன் நானே
பஞ்ச பூதங்களும் நானே
ப்ரபஞ்சஸ்ருஷ்டியை பண்ணினது நானே
நிகழ் எதிர் இறந்தகாலங்கள் நானே.
முக்கட்பிரான் யானே,
திசைமுகன் யானே,
அமரரும் யானே, அமரர்கோன் யானே,
இவர்கள் எல்லோரையும் நிர்வஹிப்பவனும் நானே
பிரளய காலத்திலே எல்லாரையும் வயிற்றிலே வைத்து ரக்ஷித்ததும் நானே

2. விபவாதாரம்

மந்தரம் நாட்டி அமிர்தம் கடைந்தெடுத்தது நானே
மஹாவராஹமாகி பூமியை காத்தது நானே.
ஞாலம் அளந்தவன் யானே
ராவண ஸம்ஹாரம் செய்ததும் நானே
கன்று மேய்த்தேனும் யானே
ஆநிரை காத்தேனும் யானே
ஆயர் தலைவனும் யானே
கோவர்த்தனமலையைக் தூக்கி நின்றவன் நானே
ஏழு எருதுகளையும் வலியடக்கி நப்பின்னை பிராட்டியை மணஞ்செய்து கொண்டவன் நானே
பஞ்சபாண்டவர்களை ரக்ஷித்தருளினவன் நானே

இப்படி பராங்குசநாயகியின் பெருமான் பால் வ்யாமோஹம் அதிகமாகி பித்தை அடைந்துவிட்டாள்.


3.5 தாய்மார்களின் சீற்றம்


பராங்குசநாயகியின் பெருமான் பால் வ்யாமோஹம் கண்டு உனக்கு இப்படிப்பட்ட முறைகேடு ஆகாது’ என்று தாய்மார்கள் சீரினார்கள். தாய்மார் நாயகியின் காதலை புரிந்துகொள்ளாமல் வையவும், பழிதூற்றவும் தொடங்கினார்கள்;. நம் குடிக்கு இவள் பெரும்பழியை விளைப்பவளென்று கருதித் தாய்மார்கள் ‘இனி இவன் பெருமானை ஸேவிக்கவொண்ணாதபடி செய்து விடுவதே கருமம்” என்றும் பேசிக்கொள்ள ஆரம்பித்தனர்.

அவள் முகத்தைக் கையிலேயிட்டுக் கொண்டு நைந்து கிடந்த்தை கண்ட தாய்மார் ‘சாண் நீளச் சிறுக்கிக்கு இப்படியும் ஒரு இருப்புண்டோ?’ என்று மேலும் கைசுடுக்கி வையத் தொடங்கினாள் தாய்.


பராங்குச நாயகியின் பதில்

தாய்மார்களே! என்னை நீங்கள் சீறுவது எதற்கு? சீறிப் பயனென்? வேறுமாகில் அந்த பெருமானின் வடிவழகைச் சீறுங்கோள்! ‘எதற்கு நீ இப்படிப்பட்ட வடிவழகு கொண்டாய்?” என்று அவனைச் சீறில் சரியேயொழிய என்னைச் சீறுவது முறைமையன்று.

நான் ஏதேனும் ஒரு சாதாரண புருஷனை கண்டு மோஹித்துப் படுகிறேனோ?
குறைவற்ற கீர்த்தியையுடைய பெருமானின் பக்கலின்றோ நாள் ஈடுபடப்பெற்றது.
நீங்கள் என்னெஞ்சைக்கொண்டு அவனை ஸேவித்தீர்களாகில் இங்ஙனே வையமாட்டீர்கள். இந்த நிலைமை உங்களுக்கு உண்டானால் நீங்களும் நின்றிடுவீர், திசைப்பீர், வீணாக என்னை எதுக்குப் பொடிகிறீர்கள்?

என்னை அப்பெருமானைக் காணவொண்ணாதபடி செய்து விடுவது என்கிற உங்கள் எண்ணம் அந்தோ! தண்ணீர்பெருகிச் சென்றபின்பு அணைக்கட்ட பாரிக்குமாபோலேயிருக்கிறது.
இது நான் அவனை காணப்பெறுவதற்கு முன்னமே சேய்திருக்கவேணும்;
அது செய்யாதே இன்று மறுக்கப் பார்ப்பது பயன் தராது.

அம்மா, அவன் என்னெஞ்சை ஆக்கிரமித்த பின்பு நாண் நாணங் காத்திருக்கவொண்ணுமோ. விலக்ஷணமான திருமேனியழகும், அவன் திருவாழியேந்திய அழகும் என்னெஞ்சிலே வேர் விழுந்தனவானபின்பு, பழியென்றாலென்? பாவமென்றாலென்? நானோ சிளைப்பது என்றாள்.


3.6. தாய் மனம் கலங்குகிறாள்


எம்பெருமான்பால் பராங்குச நாயகியின் வ்யாமோஹம் மேலும் அதிகரித்தது.

சந்திரனைச் காட்டி ‘நீலமணிவண்ணனே!’ என்று அழைக்கலானாள்.
மலையைப்பார்த்து, உலகங்களை அளக்க நிற்கிற ஸர்வேச்வரன் என்கிறாள்
தெருவில் திரியும் கன்றைப்பிடித்து கண்ணபிரான் மேய்த்த கன்று இது என்கின்றாள். ஸர்ப்பத்தைக்காட்டி ‘எம்பெருமானுடைய திருப்பள்ளி மெத்தை இது’ என்கின்றாள்.

இப்படி எம்பெருமானையே கண்டு, அவன் நினைவாகவே இருந்து வாய் வெருவிக்கொண்டேயிருக்கும் மகளைப்பார்த்து மனம் கலங்குகிறாள் தாய்.
அநுபவித்து முடிக்க அரிய பாபத்தை யுடையேன்
நான்பெற்ற இவளை எம்பெருமான் மயக்கி பண்ணுகிற இத்தகைய கூத்தாட்டு எவ்வளவில் ஆகும் என்று ஒன்றும் அறிகிலேன் என்கிறாள்

இப்படி வ்யாகுலப்பட்டு, பராங்குசநாயகியின் தாய், குறத்தியை அழைத்து குறி விசாரிக்க, அவள் தேவதாந்தர பூஜை செய்ய ஆயத்தமானாள்.

அது கண்டு, உண்மை அறிந்த பராங்குச நாயகியின் தோழி,

தாய்மார்களே! நீங்கள் இந்தக் குறத்தியின் பேச்சைக் கேட்டு ஸ்வரூப விருத்தமானதைச் செய்து மதுவையும் மாம்சஸத்தையும் ஆராதனையாக வைக்கவேண்டா.

இப்பெண்பிள்ளை ஒரு காலத்திலும் தேவதாந்தர பஜனம் பண்ணியறியாள்.
ஆகவே நீங்கள் திருத்துழாய் மாலையை அணிந்துள்ள ப்ரபுவினுடைய திருவடிகளை நோக்கி மங்களாசாஸனம் பண்ணினால் அதுவே இப்பெண்பிள்ளையடைந்திருக்கிற நோய்க்கு அருமையான மருந்தாகும்
அழகிய துவாரகாபுரிக்கு அதிபதியுமான எம்பெருமானை துதியுங்கோள்:
துதித்தவுடனே இப்பெண்பிள்ளை உணர்த்தி பெற்று, அவனைத் தொழுது கூத்தாடுவாள் நமக்கு ப்ராப்யமும் ப்ராபகமும் எம்பெருமானே என்ற்றிந்தவர்கள் வேதம் வல்லார்கள். அப்படிப்பட்ட வேதவித்துக்களான ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களைப் புருஷகாரமாகக் கொண்டு எம்பெருமான் திருவடிகளைப் பணிந்து இவளுடைய நோயைத் தீர்த்துக்கொள்ளாமல் அற்ப தெய்வங்களைப் பணிதல் உங்களுக்குக் கீழ்மையென்கிறாள்.



3.7 ஆழ்வாரின் கோபம்


விச்லேஷத்தின் எல்லையில் நின்ற பராங்குச நாயகி, நான் இவ்வளவு ப்ரார்த்தித்தும் கெஞ்சியும் அவன் வரவில்லை

ஆய்ச்சியரோடு ராஸக்ரீடை செய்த அன்று மறைந்து நின்று அவர்களுக்கு மிகவும் அலமாப்பை விளைத்து, பின்னை புன்முறுவல் காட்டிவந்து புகுந்துநின்றாற்போலே நமக்கும் வந்து முகங்காட்டுவன் என்றிருந்தால் அப்போதும் அவன் வந்து தோன்றவில்லையே யென்று கதறினாள்.
நிரந்தரம் துக்கத்தையேஅனுபவித்தாலும் முடியாதே நிற்கின்ற இந்த ஆத்மாவை இந்நிலையில் ரக்ஷிப்பார் யார் என்று விசனப்பட்டாள்.

எம்பெருமான் என்பக்கல் ஸர்வஸ்வமும் கொள்ளைகொண்டு எட்டா நிலத்திலிருக்கிறான். அவன் எங்குச் சென்றால்தானென்ன? சபதஞ் செய்துகிடக்கிற எனக்குத் தப்பிப் பிழைக்கவொண்ணுமோ அவனால்?

தோழி, கேள். ! நான் ஆணையிட்டுச் சொல்லுகிறேன்.

மடலூரப்போகிறேன் நான்; என்னை ஊரார் பழி சொல்லும்படி பண்ணின அவனை லோகமே பழி சொல்லும்படி நான் பண்ணக்கடவேன் என்று தன் கோபத்தை வெளியிடுகிறாள்.